Nazajutrz, gdy wychodzili z Betanii, poczuł głód.

W oddali zobaczył pokryty liśćmi figowiec, podszedł, żeby zobaczyć, czy coś na nim nie znajdzie, ale gdy się do niego zbliżył, nie znalazł nic oprócz liści; nie była to pora na figi.

 A gdy skończył pościć czterdzieści dni i czterdzieści nocy, zgłodniał.

W tym czasie, gdy był jeden z szabatów, Jeszu szedł przez zboża, a jego uczniowie zgłodnieli i zaczęli zrywać kłosy i jeść.

I był przez czterdzieści dni kuszony od dyjabła, a nie jadł nic przez one dni; ale gdy się te skoóczyły, potem łaknął.

Albowiem nie mamy najwyższego kapłana, który by nie mógł z nami cierpieć krewkości naszych, lecz skuszonego we wszystkiem na podobieóstwo nas, oprócz grzechu.