Dlatego Ja posyłam do was proroków, mędrców i znawców Pism. Niektórych z nich zabijecie i ukrzyżujecie, innych ubiczujecie w waszych miejscach zgromadzenia i będziecie ich prześladowali po miastach.

Ten Ezdrasz wyszedł z Babilonu, a był człowiekiem biegłym w zakonie Mojżeszowym, który był dał Pan, Bóg Izraelski; a pozwolił mu był król według ręki Pana Boga jego nad nim, na wszystkę prośbę jego.

Bo Ezdrasz przygotował był serce swe, aby szukał zakonu Paóskiego, i aby czynił, i nauczał w Izraelu ustaw i sądów.

A ja, ja król Artakserkses, rozkazałem wszystkim podskarbim, którzyście za rzeką, aby wszystko, czegobykolwiek żądał od was Ezdrasz kapłan, nauczyciel zakonu Boga niebieskiego, prędko się stało,

Dlategoż też mądrość Boża rzekła: Poślę do nich proroki i Apostoły, a z nich niektóre zabijać i prześladować będą;

A takieć ufanie mamy przez Chrystusa ku Bogu,

 On uczynił nas kompetentnymi sługami nowej umowy, nie litery, ale tchnienia; ponieważ litera prowadzi do śmierci, a tchnienie prowadzi do życia.  

Jakoście się też nauczyli od Epafry, miłego spółsługi naszego, który jest wiernym sługą Chrystusowym dla was;

 Nie nowonawrócony, żeby nie popadł w pychę i nie stał się godny sądu wyroku oszczerczego.

A jeźlibym omieszkał, abyś wiedział, jako się masz w domu Bożym sprawować, który jest kościołem Boga żywego, filarem i utwierdzeniem prawdy.

 A niezaprzeczalnie wielka jest tajemnica pobożności: {Bóg} {który} objawił się w ciele, został usprawiedliwiony w Tchnieniu [duchu}, ukazany Posłom [aniołom], ogłoszony wśród narodów, zyskał wiarę w świecie, został wzięty w górę w chwale.

 Całe Pismo, które Bóg natchnął, jest pomocne do nauki, do przekonywania, do poprawy, do wychowywania w szlachetności,

 żeby człowiek należący do Boga był w pełni przygotowany, do każdego dobrego działania.

Trzymający się onej wiernej mowy, która jest według nauki, iżby też mógł napominać nauką zdrową i tych, którzy się sprzeciwiają, przekonywać;

Młodzieóców także napominaj, aby byli trzeźwi;

We wszystkiem samego siebie wystawiając za wzór dobrych uczynków, mając w nauce całość, powagę,

Dobry człowiek z dobrego skarbca wydobywa dobre rzeczy, zły człowiek ze złego skarbca wydobywa złe rzeczy.

Srebro wyborne jest język sprawiedliwego; ale serce niezbożnych za nic nie stoi.

Wargi sprawiedliwego wiele ich żywią; ale głupi dla głupstwa umierają.

 Z owocu człowieka prawego wyrasta drzewo życia, a mądrym jest ten, kto kształtuje dusze.

Wargi mądrych sieją umiejętność; ale serce głupich nie tak.

Kto ma wzgląd na słowa, znajduje dobre; a kto ufa w Panu, błogosławiony jest.

Zdrój żywota jest roztropność tym, którzy ją mają; ale umiejętność głupich jest głupstwem.

Powieści wdzięczne są jako plastr miodu, słodkością duszy, a lekarstwem kościom.

Słowa ust męża mądrego są jako wody głębokie, a źródło mądrości jako potok wylewający.

Nakłoó ucha twego, a słuchaj słów mądrych, a serce twoje przyłóż ku nauce mojej;

Boć to będzie uciechą, gdy je zachowasz w sercu twojem, gdy będą społem sporządzone w wargach twoich;

A czem więcej kaznodzieja był mędrszym, tem więcej nauczał umiejętności ludu, a rozważał i wywiadywał się, i składał wiele przypowieści.

Słowa mądrych podobne ościeniom, i podobne gwoździom wbitym; słowa tych, którzy je złożyli, podane są od pasterza jednego.

 Ponieważ nie głosimy siebie, ale Pomazańca Jeszu, jako Pana, a siebie jako sług waszych ze względu na Jeszu. 

 Mamy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby nadmiar mocy był Boga, a nie z nas. 

Jako smutni, wszakże zawsze weseli; jako ubodzy, wszakże wielu ubogacający; jako nic nie mający, wszakże wszystko trzymający.

Czytając to, możecie dostrzec moje zrozumienie tajemnicy Pomazańca,

Mnie mówię, najmniejszemu ze wszystkich świętych dana jest ta łaska, abym między poganami opowiadał te niedościgłe bogactwa Chrystusowe.

Słowo Pomazańca niech zadomowi się w was obficie z wszelką mądrością, nauczając i napominając was przez psalmy, hymny, i pieśni natchnione z wdzięcznością nućcie w sercach waszych Bogu.

O ty, która mieszkasz w ogrodach! przyjaciele słyuchają głosu twego; ozwijże mi się!

Przykazanie nowe daję wam, abyście się społecznie miłowali; jakom i ja was umiłował, abyście się i wy społecznie miłowali.

 Umiłowani, nie piszę wam nowego przykazania, lecz przykazanie dawne, które mieliście od początku; tym dawnym przykazaniem jest Słowo nauki, które usłyszeliście.

 A jednak ten nakaz, który jest w Pomazańcu, jest jakby nowym nakazem, ponieważ w Nim stał się prawdziwy i w was taki być powinien, gdyż ciemność przemija, a świeci już prawdziwe Światło.