I zasmucą się, a płakać będą bramy jego, a spustoszony na ziemi siedzieć będzie.

Ale poniża mieszkającego na wysokości; miasto wyniosłe poniża, poniża je aż do ziemi, i strąca je aż do prochu;

Otrząśnij się z prochu, powstaó, siądź, Jeruzalemie! dobądź się z oków szyi swojej, o pojmana córko Syoóska!

Tak, że wziął skorupę, aby się nią skrobał; i siedział w popiele.

I siedzieli z nim na ziemi siedm dni i siedm nocy, a żaden do niego słowa nie przemówił; bo widzieli, że się gwałtownie wzmagała boleść jego.

Z uprzejmym uprzejmie się obejdziesz, a z przewrotnym przewrotnie sobie postąpisz;

Mów królowi i królowej: Upokorzcie się, usiądźcie na ziemi; bo spadła z głowy waszej korona chwały waszej.

Zstąp z sławy, a siądź w pragnieniu, obywatelko, córko Dyboóska! bo zburzyciel Moabu przyciągnie przeciwko tobie, rozrzuci twierdze twoje.

Starcy córki Syoóskiej usiadłszy na ziemi umilknęli, posypali prochem głowę swoję, a przepasują się worami; panny Jeruzalemskie zwiszają ku ziemi głowy swe.

Leży na ziemi po ulicach dziecię, i starzec; panny moje, i młodzieócy moi polegli od miecza; pobiłeś ich w dzieó zapalczywości twojej, pomordowałeś ich, a nie sfolgowałeś.

I powstaną z stolic swoich wszyscy książęta pomorscy, i złożą z siebie płaszcze swoje, a szaty swe haftowane zewleką, strachem będą przyodziani, na ziemi usiądą, a wzdrygając się co chwila zdumiewać się będą nad tobą,

Podniosło cię serce twoje dla piękności twojej, na złeś używał mądrości swojej dla jasności twojej; przetoż cię uderzę o ziemię, a przed obliczem królów położę cię, abyć się dziwowali.

Pycha serca twego zdradziła cię, o ty! który mieszkasz w rozpadlinach skalnych, w wysokiem mieszkaniu twojem, który mówisz w sercu swojem: Któż mię na ziemię ściągnie?

Choćbyś się wywyższył jako orzeł, owszem, choćbyś między gwiazdami położył gniazdo twoje, i stamtąd cię stargnę, mówi Pan.

A Pan Bóg był zgotował banię, która wyrosła nad Jonaszem, aby zasłaniała głowę jego, i zastawiała go od gorąca; tedy się Jonasz bardzo z onej bani radował.

Tedy to jest słowo, które mówił Pan o nim: Panna, córka Syoóska, wzgardziła cię, śmiała się z ciebie, kiwała głową za tobą córka Jeruzalemska.

Wstąp do Galaad, a nabierz soku balsamowego, panno, córko Egipska! Aleć próżno używasz wiele lekarstw; bo nie będziesz uleczona.

O córko Babiloóska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nagrodę twoję, za to, coś nam złego uczyniła.

Łuk i włóczni pochwycą, okrutnymi będą, a nie zmiłują się; głos ich jako morze zaszumi, a na koniach pojadą, uszykowani jako mąż do bitwy przeciwko tobie, o córko Babiloóska!

Bo tak mówi Pan zastępów, Bóg Izraelski: Córka Babiloóska jest jako bojewisko, czas deptania jej przyszedł; jeszcze maluczko, a przyjdzie czas żniwa jej.

A oto gdy on Anioł, który rozmawiał zemną, wychodził, inszy Anioł wychodził przeciwko niemu.

Wszakieś ty mawiał w sercu swem: Wstąpię na niebo, nad gwiazdy Boże wywyższę stolicę moję, a usiądę na górze zgromadzenia, na stronach północnych:

Wstąpię na wysokość obłoków, będę równy Najwyższemu.

I ostrze miecza jego stępiłeś, a nie ratowałeś go w bitwie.

I podwrócę stolice królestw, i zepsuję moc królestw pogaóskich; podwrócę, mówię, wóz, i tych, którzy na nim jeżdżą, i upadną konie i jeżdżący na nich, każdy od miecza brata swego.

 I rzekłaś: Na zawsze władczynią będę; i nie wzięłaś sobie do serca, ani ma myśl ci nie przyszło, że to się skończy.

 Przyjdzie to do Ciebie w jednej chwili, utrata dzieci i wdowieństwo, pomimo wielu twoich sprzymierzeń i licznych potężnych spółek.

Niewiasty spokojne! powstaócie, słuchajcie głosu mego; córki bezpieczne! bierzcie w uszy swe powieści moje.

Zatrwożcie się, a ulęknijcie się, bezpieczne! zewleczcie się, i obnażcie się, a przepaszcie biodra wasze.

Ci, którzy jadali potrawy rozkoszne, giną na ulicach, a którzy byli wychowani w szarłacie, przytulają się do gnoju.

 Jak dużo chwały zaznała i rozkoszy w życiu, tak dużo teraz zadajcie jej bólu i rozpaczy! Ponieważ chełpiła się w sercu: "Żyję jak królowa i wdową nie jestem, to też rozpaczy nie poznam".