Gdy poschną gałązki jego, pokruszone będą, a niewiasty przyszedłszy zapalą je. Albowiem ten lud nie ma żadnego rozumu; przetoż nie zmiłuje się nad nim, który go uczynił, a który go stworzył, nie zlituje się nad nim.

Taki się karmi popiołem, serce jego zwiedzione unosi go, aby nie mógł wybawić duszy swojej, ani rzec: Izali to nie jest oszukanie, co jest w prawicy mojej?

Pamiętajcież na to, a wstydźcie się; przypuśćcie to do serca, o przestępnicy!

(Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy.)

 Z dnia na dzień płynie przekaz, noc nocy objawia wiedzę.

 Przez całą ziemię przeszła ta opowieść w równym szeregu, dotarła na krańce zamieszkałej powierzchni. Słońcu postawił namiot,

Niech im podobni będą, którzy je czynią, i wszyscy, którzy w nich ufają.

A wszakże społem zgłupieli i poszaleli; z drewna brać naukę, jest wierutna marność.

Ale Pan jest Bóg prawy, jest Bóg żywy, i król wieczny; przed jego zapalczywością ziemia drży, a narody nie mogą znieść rozgniewania jego.

Ale on uczynił ziemię mocą swą; on utwierdził okrąg świata mądrością swoją, i roztropnością swoją rozciągnął niebiosa.

Aczkolwiek nie zaniechał samego siebie prócz świadectwa, czyniąc dobrze, dawając nam z nieba dżdże i czasy urodzajne, napełniając pokarmem i weselem serca nasze.

Przeto iż co może być wiedziano o Bogu, jest w nich jawno, gdyż im Bóg objawił.

Przeto iż poznawszy Boga, nie chwalili jako Boga, ani mu dziękowali, owszem znikczemnieli w myślach swoich i zaćmiło się bezrozumne serce ich;

Czemże tedy zacniejszy Żyd? albo co za pożytek obrzezki?

Wielki z każdej miary. Albowiem to najpierwsza, iż im zwierzone były wyroki Boże.