Przetoż obłysi Pan wierzch głowy córek Syoóskich, a Pan sromotę ich obnaży.

Piżmowe jabłka, i manele, i zatyczki,

Pierścionki, i naczelniki,

Zwierciadła, i rantuszki, i tkanki, i letniki.

Mężowie twoi od miecza upadną, a mocarze twoi w bitwie.

Smucić się będzie moszcz, uwiędnie winna macica, wzdychać będą wszyscy wesołego serca.

Nie będą pić wina z śpiewaniem; gorzki będzie napój mocny pijącym go.

Narzekanie będzie na ulicach dla wina; zaćmione będzie wszelkie wesele, a przeniesie się radość ziemi.

I sprawię to, aby im zginął głos wesela, i głos radości, głos oblubieóca, i głos oblubienicy, głos żarn, i światłość pochodni,

I będzie ta wszystka ziemia spustoszeniem, i zdumieniem, a służyć będą te narody królowi Babiloóskiemu siedmdziesiąt lat.

A wszakże niech się nikt z nimi nie spiera, ani ich kto strofuje; bo lud twój jest jako ci, którzy się z kapłanem wadzą.

Stanie się też onegoż dnia, iż każde miejsce, gdzie było tysiąc winnych macic za tysiąc srebrników, ostem i cierniem porośnie.

I ustało wesele i radość nad polem urodzajnem; na winnicach nie śpiewają ani wykrzykają; wina w prasach nie tłoczy ten, który je tłoczył; i jać wykrzykania poprzestaję.

Do szczętu ich wykorzenię, mówi Pan; nie będzie żadnego grona na winnej macicy, ani żadnych fig na drzewie figowem; nawet i liść opadnie, a com im dał, odjęte będzie.

Winną macicę moję podał na spustoszenie, a figowe drzewo moje na obłupienie; w szcząt je obnażył i porzucił, tak, że zbielały gałęzie ich.

Winna macica uschła, a figowe drzewo uwiędło; drzewo granatowe i palma, i jabłoó, i wszystkie drzewa polne poschły, i wesele zginęło od synów ludzkich.

Choćby figowe drzewo nie zakwitnęło i nie było urodzaju na winnicach, choćby i owoc oliwy pochybił, i role nie przyniosłyby pożytku, i z owczarniby owce wybite były, a nie byłoby bydła w oborach;

Bo majętność ich przyjdzie na rozchwycenie, i domy ich na spustoszenie; pobudują domy, lecz w nich mieszkać nie będą; i będą sadzić winnice, ale z nich wina pić nie będą.