Gniew głupiego zaraz poznany bywa; ale ostrożny pokrywa haóbę swoję.

Samą tylko pychą człowiek zwady wszczyna, ale przy tych, co radę przyjmują, jest mądrość.

Mądry się boi, i odstępuje od złego; ale głupi dociera, i śmiałym jest.

Człowiek niezbożny wykopuje złe, a w wargach jego jako ogieó pałający.

Mąż przewrotny rozsiewa zwady, a klatecznik rozłącza przyjaciół.

Kto zaczyna zwadę, jest jako ten, co przekopuje wodę; przetoż niż się zwada rozsili, zaniechaj go.

Uczciwa rzecz każdemu, poprzestać zwady; ale głupim jest, co się w nią wdaje.

Ciężkić jest kamieó, i piasek ważny; ale gniew głupiego cięższy, niż to oboje.

W ustach głupiego jest rózga hardości; ale wargi mądrych strzegą ich.

Wielki gniew okazuj, kiedy odpuszczasz karanie, grożąc mu, ponieważ odpuszczasz, że potem srożej karać będziesz.

Nie bądź przyjacielem gniewliwemu, a z mężem popędliwym nie obcuj,

Byś snać nie przywykł ścieszkom jego, a nie włożył sidła na duszę swoję.

Lepiej mieszkać w kącie pod dachem, niżeli z żoną swarliwą w domu przestronnym.

Mąż mądry, wiedzieli spór z mężem głupim, choćby się gniewał, choćby się też śmiał, nie będzie miał pokoju.