Wszystkie dni ubogiego są złe; ale kto jest wesołego serca, ma gody ustawiczne.

Serce wesołe oczerstwia jako lekarstwo; ale duch sfrasowany wysusza kości.

Albowiem toć jest chluba nasza, świadectwo sumienia naszego, żeśmy w prostocie i w szczerości Bożej, nie w cielesnej mądrości, ale w łasce Bożej na świecie obcowali, a najwięcej między wami.

Frasunek w sercu człowieczem poniża je; ale powieść dobra uwesela je.

Duch męża znosi niemoc swoję; ale ducha utrapionego któż zniesie?

I rzekł mi król: Czemuż twarz twoja tak smutna, gdyż nie chorujesz? Nic to innego, jedno smutek serca. I zlękłem się nader bardzo.

Niechaj się nie trwoży serce wasze; wierzycie w Boga i w mię wierzycie.

Tak iż przeciwnym obyczajem, inaczej byście mu odpuścić mieli i onego pocieszyć, by snać zbytni smutek takiego nie pożarł.

Albowiem smutek, który jest według Boga, pokutę sprawuje ku zbawieniu, której nikt nie żałuje; ale smutek według świata sprawuje śmierć.