Bo kogo Pan miłuje, tego karze, a to jako ojciec, który się w synu kocha.

Ale kto grzeszy przeciwko mnie, krzywdę czyni duszy swojej; wszyscy, którzy mię nienawidzą, miłują śmierć.

Karz syna swego, póki o nim nadzieja, a zabiegając zginieniu jego niech mu nie folguje dusza twoja.

 Głupota towarzyszy młodości, ale dyscyplina korygująca uwolni od niej.

Nie odejmuj od młodego karności; bo jeźli go ubijesz rózgą, nie umrze.

Ty go bij rózgą, a duszę jego z piekła wyrwiesz.

Rózga i karność mądrość daje; ale dziecię swawolne zawstydza matkę swoję.

Karz syna twego, a sprawić odpocznienie, i sposobi rozkosz duszy twojej.

 Jeśli ktoś przychodzi do mnie, lecz bardziej kocha swoich rodziców, żonę, dzieci, rodzeństwo, a nawet samego siebie, nie może być moim uczniem.

Albowiem kogo Pan miłuje, tego karze, a smaga każdego, którego za syna przyjmuje.

A jeźli jesteście bez karania, którego wszyscy są uczestnikami, tedy jesteście bękartami, a nie synami.