Idź do mrówki, leniwcze! obacz drogi jej, a nabądź mądrości;

Przecież w lecie gotuje pokarm swój, a zgromadza w żniwa żywność swoję.

Trochę się prześpisz, trochę podrzemiesz, trochę złożysz ręce, abyś odpoczywał.

Nie jeden udziela szczodrze, a wżdy mu przybywa; a drugi skąpi więcej niż trzeba, a wżdy ubożeje.

Ręka pracowitych będzie panowała; ale zdradliwa będzie daó dawała.

Lenistwo przywodzi twardy sen, a dusza gnuśna będzie łaknęła.

Leniwy kryje rękę swą pod pachę, i do ust swych nie podnosi jej.

Dla zimna leniwy nie orze; przetoż żebrać będzie we żniwa, ale nic nie otrzyma.

Nie kochaj się w spaniu, byś snać nie zubożał, otwórz oczy swoje, a nasycisz się chlebem.

Szedłem przez pole męża leniwego a przez winnicę człowieka głupiego;

Co ja ujrzawszy złożyłem to do serca mego, a widząc to wziąłem to ku przestrodze.

A wtem ubóstwo twoje przyjdzie jako podróżny, a niedostatek twój jako mąż zbrojny.

Dla lenistwa się dach pochyla, a dla osłabiałych rąk przecieka dom.

Sprawujcież nie pokarm, który ginie, ale pokarm, który trwa ku żywotowi wiecznemu, który wam da Syn człowieczy; albowiem tego zapieczętował Bóg Ojciec.

 Pragniemy zaś, aby każdy z was taką samą okazywał gorliwość względem pełnej nadziei aż do końca.

 Żebyście nie stali się ociężali, bądźcie naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice.

Ku temu tedy samemu wszelkiej pilności przykładając, przydajcie do wiary waszej cnotę, a do cnoty umiejętność;

przez pobożność braterską miłość, a przez braterskie odczucia miłość ogólną.

Bo przy kim tych rzeczy nie masz, ślepy jest; a tego, co jest daleko, nie widzi, zapomniawszy na oczyszczenie od dawnych grzechów swoich.

Dusza leniwego żąda, a nic nie ma; ale dusza pracowitych zbogaci się.

Myśli pracowitego pewne dostatki przynoszą; ale każdego skwapliwego przynoszą pewną nędzę.

 A tak, bracia moi umiłowani. Bądźcie utwierdzeni, mocni i nie dajcie się zachwiać, obfitujcie zawsze w dziele Pana, wiedząc, że trud wasz nie jest daremny w Panu.