A Pan szedł przed nimi we dnie w słupie obłoku, aby je prowadził drogą, a w nocy w słupie ognia, aby im świecił, żeby szli we dnie i w nocy.

Nie odejmował słupa obłokowego we dnie, ani słupa ognistego w nocy od ludu.

A ruszywszy się Anioł Boży, który chodził przed obozem Izraelskim, szedł pozad ich; ruszył się też słup obłokowy, który szedł przed nimi, i stanął pozad im.

A przyszedłszy między obóz Egipski, i między obóz Izraelski, był on obłok Egipczanom ciemny a Izraelczykom oświecający noc, tak, iż przystąpić nie mogli jedni do drugich przez całą noc.

Stało się tedy około straży zarannej, że wejrzał Pan na obóz Egipski z słupa ognia i obłoku, i pomieszał wojsko Egipskie.

I uczynią mi świątnicę, abym mieszkał w pośrodku ich.

I włożysz ubłagalnię na wierzch skrzyni, a do skrzyni włożysz świadectwo, któreć dam.

Tam się z tobą schodzić będę, i z tobą rozmawiać z ubłagalni, z pośrodku dwu Cherubów, którzy będą nad skrzynią świadectwa, o wszystkiem, coć rozkażę synom Izraelskim.

Tam się też schodzić będę z synami Izraelskimi, i będzie miejsce to chwałą moją.

I bywało to, że gdy wchadzał Mojżesz do namiotu, zstępował słup obłokowy, a stawał u drzwi namiotu, i mawiał Bóg z Mojżeszem.

Mów do Aarona i do synów jego, i do wszystkich synów Izraelskich, a powiedz im: Tać jest rzecz, którą przykazał Pan mówiąc:

Dnia tedy onego, którego wystawiony był przybytek, obłok okrył przybytek nad namiotem świadectwa, a wieczór bywało nad przybytkiem jako widzenie ognia aż do poranku.

A gdy się podnaszał obłok od namiotu, tedy się ruszali synowie Izraelscy; a gdziekolwiek stawał obłok, tamże stanowili obóz synowie Izraelscy.

A gdy trwał obłok nad przybytkiem przez wiele dni, tedy odprawowali synowie Izraelscy straż Panu, a nie ruszali się.

A gdy bywał obłok od wieczora aż do poranku, a podnosił się zaś poranku, tedy ciągnęli; tak we dnie jako i w nocy, gdy się podniósł obłok, ciągnęli.

Na rozkazanie Paóskie stanowili obóz, i na rozkazanie Paóskie ciągnęli, straż Paóską trzymając, jako im Pan rozkazał przez Mojżesza.

I stało się, gdy wychodzili kapłani z świątnicy, że obłok napełnił dom Paóski.

Tak iż się nie mogli kapłani ostać i służyć dla onego obłoku; albowiem napełniła była chwała Paóska dom Paóski.

I stało się, gdy jednostajnie trąbili, i śpiewali, i wydawali jednaki głos, chwaląc i sławiąc Pana: i gdy podnosili głos na trąbach, i na cymbałach, i na innych instrumentach muzycznych, i chwalili Pana, że dobry, że na wieki miłosierdzie jego, tedy dom on napełniony jest obłokiem, to jest dom Paóski.

I nie mogli kapłani wnijść do domu Paóskiego, przeto, że chwała Paóska napełniła dom Paóski.

Nakłonił niebios, i zstąpił, a ciemność była pod nogami jego.

Uczynił sobie z ciemności ukrycie, około siebie namiot swój z ciemnych wód, i z gęstych obłoków.

I stworzy Pan nad każdem miejscem góry Syoóskiej, i nad każdem zgromadzeniem jej obłok we dnie, a dym i jasność pałającego ognia w nocy: bo nad wszystką sławą będzie ochrona.

A będzie namiotem na zasłonę we dnie od gorąca, a na ucieczkę i ukrycie przede dżdżem i powodzią.

I poruszyły się podwoje u drzwi od głosu wołającego, a dom pełny był dymu.

A gdy chwała Paóska wchodziła do domu drogą bramy, która patrzała ku drodze na wschód słoóca,

I usłyszałem, a oto mówiono do mnie z domu, a on mąż stał podle mnie,

Poruszę, mówię, wszystkie narody, i przyjdą do Pożądanego od wszystkich narodów; i napełnię ten dom chwałą, mówi Pan zastępów.

Większa będzie sława domu tego pośledniego, niż onego pierwszego, mówi Pan zastępów; bo na tem miejscu dam pokój, mówi Pan zastępów.

I napełniony jest kościół dymem od chwały Bożej i od mocy jego, a nie mógł nikt wnijść do kościoła, aż się skoóczyło siedm plag onych siedmiu Aniołów.

 Usłyszałem potężny głos dochodzący od niebiańskiego tronu, który wołał: "To jest mieszkanie Boga pośród ludzi, ponieważ zamieszka z nimi, a oni będą ludami należącymi do Niego, a On będzie Bogiem, który z nimi będzie przebywał, ponieważ jest ich Bogiem.

A nie potrzebuje to miasto słoóca ani księżyca, aby świeciły w niem; albowiem chwała Boża oświeciła je, a świecą jego jest Baranek.

 Narody chodzić będą w świetle tego miasta, a władcy ziemi oddawać w nim będą chwałę i cześć {w imieniu narodów}.