Azaż nie wiedzą wszyscy czyniciele nieprawości, że pożerają lud mój, jako więc chleb jedzą? ale Boga nie wzywają.

I oznajmiono dynastii Dawida, mówiąc: Zmówiła się Syria z Efraimem. Więc się poruszyło serce jego, i serce ludu jego, jak się poruszają drzewa leśne od wiatru.

 Nie nazywajcie 'Spiskiem' wszystkiego, co ten lud nazywa 'Spiskiem', a tego, co wzbudza ich strach, nie bójcie się ani przed tym nie drżyjcie. 

Pana zastępów samego poświęcajcie; a on niech będzie bojaźnią waszą, i on strachem waszym.

Ja, Jam jest pocieszyciel wasz. Któżeś ty, że się boisz człowieka śmiertelnego, i syna człowieczego trawie podobnego?

Że zapominasz na Pana stworzyciela swego, który rozciągnął niebiosa, i założył ziemię? a że się lękasz ustawicznie każdego dnia popędliwości trapiącego, gdy się gotuje, aby zatracał? Ale gdzież jest ta popędliwość trapiącego?

A On na to: Dlaczego jesteście przestraszeni, małowierni? Następnie wstał, skarcił wiatry i morze — i nastała wielka cisza.

Jednakże widząc silny wiatr, zląkł się i zaczął tonąć, zawołał: Panie, ratuj mnie!

Jeszu wyciągnął rękę, chwycił go i powiedział: O małowierny, dlaczego zwątpiłeś?

 W miłości nie ma strachu, ponieważ dojrzała miłość usuwa strach, strach bowiem łączy się z karą. Kto się boi, nie został jeszcze doprowadzony do dojrzałej miłości.

Tedy wołali do Pana, a on położył ciemności między wami i między Egipczany, i przywiódł na nie morze, a okryło je; i widziały oczy wasze, com uczynił w Egipcie, i mieszkaliście na puszczy przez długi czas.

Wejżałeś zaiste na utrapienie ojców naszych w Egipcie, a wołanie ich wysłuchałeś nad morzem Czerwonem.

Ale oblicze Paóskie przeciwko tym, którzy broją złości, aby wykorzenił z ziemi pamiątkę ich.

A wszakże wejrzał na ucisk ich, i usłyszał wołanie ich.

A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisku ich wyrywał ich;

A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawiał ich.

Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich.

 Wołają do Pana [JHWH] w chwili przerażenia, a on ich z problemu wyprowadza. 

Panie! w ucisku szukali cię; gdyś ich karał, wylewali modlitwy swe.

O ty, która mieszkasz na Libanie, która sobie gniazdo czynisz na cedrach! jako wdzięczna będziesz, gdy cię ogarną boleści, a ucisk jako rodzącą.

Wtedy podeszli, obudzili go i mówią: Panie, uratuj, giniemy!