Tedy będę nauczał przestępców dróg twoich, aby się grzesznicy do ciebie nawrócili.

Ale my lud twój i owce pastwiska twego, będziemy cię wysławiali na wieki; od narodu do narodu będziemy opowiadać chwałę twoję.

Któż wysłowi niezmierną moc Paóską, a wypowie wszystkę chwałę jego?

Wybaw mię z paszczęki lwiej, a od rogów jednorożcowych wyzwól mię.

Albowiem nie wzgardził, ani się odwrócił od utrapienia ubogiego, ani skrył od niego oblicza swego; owszem, gdy do niego wołał, wysłuchał go.

Będę cię wysławiał w zgromadzeniu wielkiem; między ludem wielkim będę cię chwalił.

Łzy moje są mi miasto chleba we dnie i w nocy, gdy mi mówią co dzieó: Kędyż jest Bóg twój?

Będę Pana wielce wysławiał usty swemi, a w pośród wielu chwalić go będę.

Przeto, że stoi po prawej stronie nędznemu, aby go wybawił od tych, którzy osądzają duszę jego.

Śluby moje oddam Panu, a to zaraz przed wszystkim ludem jego,

W przysionkach domu Paóskiego, w pośrodku ciebie, Jeruzalemie! Halleluja.

Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości, a wszedłszy w nie będę wysławiał Pana.

Tać jest brama Paóska, którą sprawiedliwi wchodzą.

Halleluja. Śpiewajcie Panu pieśó nową; chwała jego niechaj zabrzmi w zgromadzeniu świętych.

Wesel się, Izraelu! w Twórcy swoim; synowie Syoóscy! radujcie się w królu swoim.

Tedy to jest słowo, które mówił Pan o nim: Panna, córka Syoóska, wzgardziła cię, śmiała się z ciebie, kiwała głową za tobą córka Jeruzalemska.

Oto Pan rozkaże obwołać aż do koóczyn ziemi; powiedzcie córce Syoóskiej: Oto zbawiciel twój idzie, oto zapłata jego z nim, a dzieło jego przed nim.

Wstaóże, a młóć, córko Syoóska! bo róg twój uczynię żelazny, a kopyta twoje uczynię miedziane, i pokruszysz wiele narodów; i poświęcę Panu korzyści ich, a majętności ich Panu wszystkiej ziemi.

By snać nie rzekł nieprzyjaciel mój: Przemogłem go; ażeby się nieprzyjaciele moi nie rodowali, gdybym się zachwiał.

Niech ci da wszystko według serca twego, a wszelką radę twoję niech wypełni.

(Przedniejszemu śpiewakowi pieśó Dawidowa.)

Ale dusza moja niech się rozraduje w Panu, niech się rozweseli w zbawieniu jego.

Serce czyste stwórz we mnie, o Boże! a ducha prawego odnów we wnętrznościach moich.

Tedy się modliła Anna, i rzekła: Rozweseliło się serce moje w Panu, wywyższon jest róg mój w Panu, rozszerzyły się usta moje przeciw nieprzyjaciołom moim; albowiemem się rozradowała w zbawieniu twojem.

I będziecie z radością czerpać wody ze zdrojów tegoż zbawienia.

Wszakże się ja w Panu weselić będę, rozraduję się w Bogu zbawienia mego.

i moje tchnienie zachwyca się Bogiem, moim Wybawcą,