(Psalm Dawidowy ku przypominaniu.)

Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoją jesteśmy przestraszeni.

Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,

Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz.

Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny; ale kto nie wierzy Synowi, nie ogląda żywota, lecz gniew Boży zostaje nad nim.

Ale podług zatwardziałości twojej i serca niepokutującego skarbisz sobie samemu gniew na dzieó gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Bożego.

Tym, którzy przez wytrwanie w uczynku dobrym szukają sławy i czci i nieskazitelności, odda żywot wieczny;

Utrapienie i ucisk duszy każdego człowieka, który złość popełnia, Żyda najprzód, potem i Greka;

On nasze grzechy sam w swoim ciele poniósł na drzewo, żebyśmy będąc martwi dla uchybień, żyli dla sprawiedliwości. Sińcami Jego zostaliście uzdrowieni.

I rzekli górom i skałom: Upadnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem tego, który siedzi na stolicy i przed gniewem tego Baranka;

Albowiem przyszedł dzieó on wielki gniewu jego, i któż się ostać może?

Boże mój! dusza moja tęskni sobie we mnie; przetoż na cię wspominam w ziemi Jordaóskiej i Hermoóskiej, na górze Mizar.

Wstał tedy Jonasz, i poszedł do Niniwy według słowa Paóskiego. (A Niniwe było miasto bardzo wielkie na trzy dni drogi.)