Ponieważ mię cały dzieó biją, a karanie cierpię na każdy poranek.

Dech mój skażony jest; dni moje giną; groby mię czekają.

Dni moje przeminęły; myśli moje rozerwane są, to jest, zamysły serca mego.

Jeźlibym czego oczekiwał, grób będzie domem moim, a w ciemnościach uścielę łoże moje.

Bo gdzież teraz jest nadzieja moja? a oczekiwanie moje któż ogląda?

 Był wzgardzony i odepchnięty przez ludzi. Całego Go przepełniał ból i został doprowadzony na skraj wycieńczenia, co uwidoczniło się na Jego twarzy, na którą nie chcieliśmy patrzeć. Był pogardzany i uznany za zero.

Otworzyły na mię gębę swą jako lew szarpający i ryczący.

Rozpłynąłem się jako woda, a rozstąpiły się wszystkie kości moje; stało się serce moje jako wosk, zstopniało w pośród wnętrzności moich.

Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.

Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:

A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.

Takci się Panu upodobało zetrzeć go, i niemocą utrapić, aby położywszy ofiarą za grzech duszę swą, ujrzał nasienie swoje, przedłużył dni swoich; a to, co się podoba Panu, przez rękę jego aby się szczęśliwie wykonało.

O mieczu! ocknij się na pasterza mego, i na męża towarzysza mego, mówi Pan zastępów; uderz pasterza, a owce rozproszone będą; ale zaś obrócę rękę moję ku maluczkim.

Ale będąc w boju, gorliwiej się modlił, a był pot jego jako krople krwi ściekające na ziemię.