(Przedniejszemu śpiewakowi na czas poranny psalm Dawidowy.)

Bo nie przez miecz swój posiedli ziemię, i ramię ich nie wybawiło ich, ale prawica twoja i ramię twoje, a światłość oblicza twego, przeto, żeś ich upodobał sobie.

Przeczże zstrzymujesz rękę twoję; a prawicy swej z zanadrza swego cale nie dobędziesz?

Wszakeś ty, Boże! zdawna królem moim; ty sprawujesz hojne zbawienie w pośród ziemi.

Biada zgrai ludu wielkiego, którzy huczą jako szum morski, i zgiełkowi narodów, które szumią jako szum wód gwałtownych;

Bo czasu wieczornego nastąpi trwoga, a niż poranek przyjdzie, alić go niemasz. Tenci jest dział tych, którzy nas pustoszą, i los tych, którzy nas plundrują.

Niech będą jako plewy przed wiatrem, a Anioł Paóski niechaj ich rozproszy.

(Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy ku śpiewaniu.)

Powstanie Bóg, a będą rozproszeni nieprzyjaciele jego, i pouciekają przed twarzą jego ci, którzy go mają w nienawiści.

A w wielkości Majestatu twego podwróciłeś przeciwniki twoje; puściłeś gniew twój, który je pożarł jako słomę.

Izali skruszysz liść chwiejący się? a źdźbło suche gonić będziesz?

Stawają się jako plewa przed wiatrem, i jako perz, który wicher porywa.

Że nie bywają szczepieni ani wsiani, ani się też wkorzeni w ziemi pieó ich; i jako jedno powienie na nich, wnet usychają, a wicher jako źdźbło unosi ich.

Któż wzbudził od wschodu słoóca sprawiedliwego, i wezwał go, aby go naśladował? Któż mu podbił narody, aby nad królami panował, podawszy je jako proch pod miecz jego, a jako plewy rozproszone pod łuk jego?

Przetoż rozproszę ich jako źdźbło, które się rozlatuje od wiatru z pustyni.

 Ma w ręku wiejadło i wyczyści swoje klepisko, i zbierze swoje ziarno do spichrza, a plewy spali ogniem nieugaszonym.