Głos Paóski nad wodami; Bóg chwalebny wzbudza gromy, Pan nad wodami wielkiemi.

Głos Paóski cedry łamie; kruszy Pan cedry Libaóskie,

Głos Paóski krzesze płomieó ognisty.

Na głos Paóski z bólem rodzą łanie, i odkrywają się lasy; ale w kościele swym opowiada wszystkę chwałę swoję.

Stało się tedy dnia trzeciego rano, że były grzmienia, i błyskawice, i gęsty obłok nad górą, i głos trąby bardzo potężny; a bał się wszystek lud, który był w obozie.

A nad tem zdumiewa się serce moje, i porusza się z miejsca swego.

Pod wszystkiem niebem prosto go wypuszcza, a światłość jego po wszystkich koóczynach ziemi.

Dziwnie Bóg grzmi głosem swoim; sprawuje rzeczy tak wielkie, że ich rozumieć nie możemy.

Tedy otworzony jest kościół Boży na niebie i widziana jest skrzynia przymierza jego w kościele jego; i stały się błyskawice i głosy, i grzmienia, i trzęsienia ziemi i grad wielki.

Błyskawice jego oświecają okrąg świata, co widząc ziemia zadrżała.

Jasność jego była jako światłość, rogi były na bokach jego, a tam była skryta siła jego.

A potemem widział drugiego Anioła zstępującego z nieba, mającego moc wielką i oświeciła się ziemia od chwały jego.

A góra Synaj kurzyła się wszystka, przeto, iż zstąpił na nią Pan w ogniu; i występował dym z niej, jako dym z pieca, i trzęsła się wszystka góra bardzo.

Tedy się wzruszyła, a zadrżała ziemia, a fundamenty nieba zatrząsnęły, i wzruszyły się dla gniewu jego.

Zagrzmiał Pan z nieba, a najwyższy wydał głos swój.

W tym momencie zasłona w przybytku została rozerwana, od góry do dołu, ziemią zatrzęsło, a skały popękały,

Doszło do silnego trzęsienia ziemi, gdy Poseł Pana zstąpił z nieba, podszedł, odtoczył kamień i usiadł na nim.

I widziałem stolicę wielką białą, i siedzącego na niej, przed którego obliczem uciekła ziemia i niebo, a miejsce im nie jest znalezione.