Albowiem w śmierci niemasz pamiątki o tobie, a w grobie któż cie wyznawać będzie?

(Przedniejszemu śpiewakowi pieśó Dawidowa.)

Dokądże się będę radził w duszy swojej, a trapił w sercu mojem przez cały dzieó? Dokądże się będzie wywyższał nieprzyjaciel mój nademną?

Boże mój! Boże mój! czemuś mię opuścił? oddaliłeś się od wybawienia mego, od słów ryku mego.

Który za dni ciała swego modlitwy i uniżone prośby do tego, który go mógł zachować od śmierci, z wołaniem wielkiem i ze łzami ofiarował, i wysłuchany jest dla uczciwości.

Pohaóbienie pokruszyło serce moje, z czegom był żałośny; oczekiwałem, azaliby się mię kto użalił, ale nikt nie był; azaliby mię kto pocieszył, alem nie znalazł.

Rozpłynąłem się jako woda, a rozstąpiły się wszystkie kości moje; stało się serce moje jako wosk, zstopniało w pośród wnętrzności moich.

Potem widząc Jeszu, iż się już wszystko wykonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę.

Ustały oczy moje, czekając wyroku twego, gdy mówię: Kiedyż mię pocieszysz?

Oczy moje ustały, czekając na zbawienie twoje, i na wyrok sprawiedliwości twojej.

Ale oczy niepobożnych ustaną i ucieczka ich zginie, a nadzieja ich będzie jako wyjście duszy z człowieka.

Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cieó śmierci.

Jako żóraw i jaskółka szczebiotałem, stękałem jako gołębica; oczy moje ku górze podniesione były, i rzekłem: Panie! gwałt cierpię, przedłuż mi żywota.

Oczy moje od łez ustały; strwożyły się wnętrzności moje, wylała się na ziemię wątroba moja dla starcia córki ludu mojego, gdy i niemowlątka, i dziatki ssące na ulicach miasta omdlewają;

Niewinność i szczerość niech mię strzegą; bom na cię oczekiwał.

Zaprawdę pomija człowiek jako cieó; zaprawdę próżno się kłopocze, zgromadza, a nie wie, kto to pobierze.