Wyszłam stąd obfitą a próżną mię przywrócił Pan. Przeczże mię tedy zowiecie Noemi, gdyż mię Pan utrapił, a Wszechmogący złe na mię dopuścił?

Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;

Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;

Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.

Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.

W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.

Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.

Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.

Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;

Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,

Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.

Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.

Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.

Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.

Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.

Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.

Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?

Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.

Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.

O jakoż pośniedziało złoto! zmieniło się wyborne złoto, rozmiotano kamienie świątnicy, po rogach wszystkich ulic.

I rzekł Abraham: Synu! wspomnij, żeś ty odebrał dobre rzeczy twoje za żywota twego, a Łazarz także złe; a teraz on ma pociechę, a ty męki cierpisz.

W Bogu wybawienie moje, i chwała moja skała mocy mojej; nadzieja moja jest w Bogu.

Ale odpowiedziała Anna i rzekła: Nie tak, panie mój, niewiasta utrapionego ducha jestem, anim wina ani napoju mocnego nie piła, alem wylała duszę moję przed obliczem Paóskiem.

Nie rozumiejże o służebnicy twojej, jako o niewieście niepobożnej, gdyż z wielkiego myślenia i frasunku mego mówiłam aż dotąd.

A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;

I niesli synowie Lewitów skrzynię Bożą, jako był rozkazał Mojżesz według słowa Paóskiego, na ramionach swych, na drążkach które przy niej były.

I postanowili Lewitowie Hemana, syna Joelowego, a z braci jego Asafa, syna Barachyjaszowego, a z synów Merarego, braci ich, Etana syna Chysajowego;

A śpiewacy Heman, Asaf, i Etan na cymbałach miedzianych głośno grali.

A Matytyjasz, i Elifele, i Miknejasz, i Obededom, i Jechyjel, i Azazyjasz grali na cytrach przy śpiewaniu niskiem.

Ale Bacharyjasz i Elkana byli odźwiernymi u skrzyni.

A tak Dawid i starsi Izraelscy, i hetmani nad tysiącami szli, aby przeprowadzili skrzynię przymierza Paóskiego z domu Obededomowego z weselem.

A Dawid był obleczony w szatę bisiorową, także i wszyscy Lewitowie, którzy nieśli skrzynię, i śpiewacy, i Kienanijasz, rządca tych, co nieśli między śpiewakami; a Dawid miał na sobie efod lniany.

A gdy przynieśli skrzynię Bożą, i postawili ją w pośród namiotu, który był Dawid rozbił, tedy sprawowali całopalenia i ofiary spokojne przed Bogiem.

I rozdzielił wszystkim mężom Izraelskim, od męża aż do niewiasty, każdemu po bochenku chleba, i po sztuce mięsa, i po łagiewce wina.

Asaf był przedniejszy, a wtóry po nim Zacharyjasz, Jehyjel, i Semiramot, i Jechyjel i Matytyjasz, i Elijab, i Benajasz, i Obededom, i Jechyjel; ci na instrumentach, na lutniach, na harfach, ale Asaf na cymbałach, grali.

Dopiero dnia onego najpierwej postanowił Dawid, aby tym psalmem chwalony był Pan przez Asafa i braci jego:

Śpiewajcie mu, grajcie mu, rozmawiajcie o wszystkich cudach jego.

Szukajcie Pana, i mocy jego; szukajcie oblicza jego zawżdy.

O nasienie Izraelskie, słudzy jego! O synowie Jakóbowi, wybrani jego!

Pamiętajcie aż na wieki na przymierze jego, na słowow, które przykazał do tysiącznego pokolenia;

I postanowił to Jakóbowi za prawo, a Izraelowi za przymierze wieczne,

Choć was była mała liczba, a przez krótki czas byliście przychodniami w niej;

Nie dopuścił nikomu, aby ich uciskać miał, i karał dla nich królów,

Śpiewajcie Panu wszystka ziemio; opowiadajcie ode dnia do dnia zbawienie jego.

Bo wielki jest Pan, i chwalebny bardzo, i straszniejszy nad wszystkich bogów;

Sława i zacność przed nim, moc i wesele na miejscu jego.

Przynieście Panu chwałę imienia jego, przynieście dary, a przychodźcie przed obliczności jego; kłaniajcie się Panu w ozdobie świętobliwości.

Niech się rozradują niebiosa, a niech się rozweseli ziemia, a niech mówią w narodach: Pan króluje!

Tedy się rozweselą drzewa leśne przed Panem; albowiem przyszedł sądzić ziemię.

A mówcie: Zachowaj nas, Boże zbawienia naszego! i zgromadź nas, a wyrwij nas od pogan, abyśmy wielbili imię święte twoje, i chlubili się w chwale twojej.

I zostawił tam Dawid przed skrzynią przymierza Paóskiego Asafa i braci jego, aby służyli przed skrzynią ustawicznie według potrzeby dnia każdego.

A Sadoka kapłana, i braci jego kapłanów postawił przed przybytkiem Paóskim na wyżynie, która była w Gabaon,

A z nimi Hemana i Jedytuna, i innych na to obranych, którzy byli z imienia mianowani, aby chwalili Pana, przeto iż na wieki trwa miłosierdzie jego.

A tak rozszedł się wszystek lud, każdy do domu swego. Dawid się też wrócił, aby błogosławił domowi swemu.

(Przedniejszemu śpiewakowi na Gittyt, Asafowi.)

Weźmijcie psalm, przydajcie bębęn, i wdzięczną harfę z lutnią.

Pieśó stopni Dawidowa. Weselę się z tego, że mi powiedziano: Do domu Paóskiego pójdziemy.

Według słów zakonu, którego cię nauczą, i według sądu, któryć powiedzą, sprawować się będziesz; nie ustąpisz od słowa, któreć powiedzą, ani na prawo ani na lewo.

Gdy wnijdziesz do ziemi, którą Pan, Bóg twój, dawa tobie, a opanujesz ją, i będziesz mieszkał w niej, i rzeczesz: Postanowię nad sobą króla, jako i wszystkie narody okoliczne:

Tego tylko postanowisz nad sobą króla, którego obierze Pan, Bóg twój; z pośrodku braci twej postanowisz nad sobą króla; nie będziesz mógł przełożyć nad sobą cudzoziemca, któryby nie był bratem twoim.

A dnia dwudziestego i trzeciego, miesiąca siódmego, rozpuścił lud do przybytków swoich, weselący się i cieszący się w sercu swem z dobrodziejstwa, które uczynił Pan Dawidowi i Salomonowi i Izraelowi, ludowi swemu.

Tedy zaśpiewacie, jako gdy się w nocy obchodzi uroczyste święto, a rozweselicie się w sercu jako ten, który idzie z piszczałką, idąc na górę Paóską, do skały Izraelskiej;