(Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego pieśó ćwicząca.)

Tęskni dusza moja po zbawieniu twojem, oczekuję na słowo twoje.

Chociażem jest jako naczynie skórzane w dymie, wszakżem ustaw twoich nie zapomniał.

I ściśniony jest we mnie duch mój, a we wnętrznościach moich niszczeje serce moje.

Wyciągam ręce moje ku tobie; dusza moja, jako sucha ziemia, ciebie pragnie. Sela.

Ulękło się serce moje, strach mię ogarnął; noc rozkoszy moich obróciła mi się w lękanie.

Spracowałem się od wzdychania mego; opływa na każdą noc pościel moja, a łoże moje mokre jest od łez.

Pogrążony jestem w głębokiem błocie, gdzie dna niemasz; przyszedłem w głębokości wód, a nawałność ich porwała mię.

Dalekoś oddalił znajomych moich odemnie, którymeś mię bardzo obrzydził, a takiem zawarty, że mi nie lza wynijść.

Oczy moje ustały, czekając na zbawienie twoje, i na wyrok sprawiedliwości twojej.

Ale Jonatan nie słyszał, gdy poprzysięgał lud ojciec jego; i ściągnął koniec laski, którą miał w ręce swej, a omoczył go w plastrze miodu, i obrócił rękę swoję do ust swoich, i oświeciły się oczy jego.

Tedy rzekł Jonatan: Strwożył ojciec mój lud ziemi. Patrzcie proszę jako są oświecone oczy moje, iżem skosztował trochę miodu tego;

Oczy moje od łez ustały; strwożyły się wnętrzności moje, wylała się na ziemię wątroba moja dla starcia córki ludu mojego, gdy i niemowlątka, i dziatki ssące na ulicach miasta omdlewają;

Spadła korona z głowy naszej; biada nam, żeśmy zgrzeszyli!

Dlategoż mdłe jest serce nasze, dlatego zaćmione są oczy nasze;