Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię.

Niemasz nic całego w ciele mojem dla rozgniewania twego; niemasz odpoczynku kościom moim dla grzechu mojego.

Zjątrzyły się, i pogniły rany moje, dla głupstwa mojego.

Albowiem wnętrzności moje pełne są brzydkości, a nie masz nic całego w ciele mojem.

Zaniemiałem, i nie otworzyłem ust moich, przeto, żeś to ty uczynił.

Odejmij odemnie karanie twoje; bom od smagania ręki twojej ustał.

Tedy była ciężka ręka Paóska nad Azotczany, a gubiła je; bo je zarażała wrzodami na zadnicach, w Azocie i w granicach jego.

A widząc mężowie z Azotu, co się działo, rzekli: Niechaj nie zostawa skrzynia Boga Izraelskiego z nami; albowiem sroga jest ręka jego przeciwko nam, i przeciwko Dagonowi, bogu naszemu.

A gdy ją odprowadzili, powstała ręka Paóska przeciw miastu trpieniem bardzo wielkiem, i zarażała męże miasta od małego aż do wielkiego, i naczyniło się im wrzodów na skrytych miejscach.

Przetoż posławszy zgromadzili wszystkie książęta Filistyóskie, i rzekli: Odeślijcie skrzynię Boga Izraelskiego, a niech się wróci na miejsce swoje, i niech nas nie zabija i ludu naszego; bo był strach śmierci po wszystkiem mieście, a była tam bardzo ciężka ręka Boża.

A patrzajcie, jeźli drogą granic swych pójdzie do Betsemes, tedyć on na nas dopuścił to wielkie złe; a jeźliż nie, tedy poznamy, że nie ręka jego dotknęła się nas, ale to z trafunku przyszło na nas.

Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

Oto strach mój nie zatrwoży cię, a ręka moja nie obciąży cię.

Rozpłynąłem się jako woda, a rozstąpiły się wszystkie kości moje; stało się serce moje jako wosk, zstopniało w pośród wnętrzności moich.

Z poranku kwitnie i rośnie; ale w wieczór bywa pokoszona, i usycha.

Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoją jesteśmy przestraszeni.

Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzieó ucisku mego nakłoó ku mnie ucha twego; w dzieó którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

Ale teraz wejrzenie ich czerniejsze jest niż czarność, nie mogą poznani być na ulicach; przyschła skóra ich do kości ich, wyschła jest jako drzewo.

Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.