Nie ulęknę się wielu tysięcy ludu, którzy się na mię zewsząd zasadzili.

Wzywałem Pana chwalebnego, a od nieprzyjaciół moich byłem wybawiony.

Wyschła jako skorupa moc moja, a język mój przysechł do podniebienia mego; nawet w prochu śmierci położyłeś mię.

Tylkoć on jest skałą moją i wybawieniem mojem, twierdzą moją; przeto się bardzo nie zachwieję.

Dokądże będziecie myślić złe przeciwko człowiekowi? Wszyscy wy zabici będziecie; będziecie jako ściana pochylona, a jako mur walący się.

Azaż nie wiedzą wszyscy czyniciele nieprawości, że pożerają lud mój, jako więc chleb jedzą? ale Pana nie wzywają.

Aleć oni wszyscy odstąpili, jednako się nieużytecznymi stali: niemasz, ktoby czynił dobrze, niemasz, i jednego.

Czemuż mię prześladujecie, jako Bóg, a ciała mego nie możecie się nasycić?

Azaż nie mawiali domownicy moi: Oby nam kto dał mięsa tego, nie możemy się i najeść?

Goniłem nieprzyjaciół moich, a doścignąłem ich: i nie wróciłem się, ażem ich wytracił.

Tyś mię opasał mocą ku bitwie; powstawających przeciwko mnie obaliłeś pod mię.

Wołalić, ale nie był, ktoby ich wybawił; do Pana, ale ich nie wysłuchał.

Ogarnęły mię jako pszczoły, ale zgasły jako ogieó z ciernia; bo w imieniu Paóskiem wytraciłem ich.

I otrąci się wielu ich o nie, upadną i skruszeni będą, usidlą się a pojmani będą.

Przetoż Judasz wziąwszy rotę i sługi od przedniejszych kapłanów i Faryzeuszów, przyszedł tam z latarniami i z pochodniami, i z broniami.

Odpowiedzieli mu: Jeszu Nazareóskiego. Rzekł im Jeszu: Jam jest. A stał z nimi i Judasz, który go wydawał.