(Przewodnikowi chóru na melodię "Gołębica z dalekich terebintów". Utwór dawidowy, gdy go w Gat Filistyni uwięzili).

(Przedniejszemu śpiewakowi na Sussanedut złota pieśó Dawidowa do nauczania;) -

Zatrzymuj kroki moje na drogach twych, aby się nie chwiały nogi moje.

Strzeż mię jako źrenicy oka; pod cieniem skrzydeł twoich ukryj mię.

Jam rzekł w uciekaniu mojem: Odrzuconym jest od oczów twych; aleś ty wysłuchał głos modlitw moich, gdym wołał do ciebie.

Albowiem Pan miłuje sąd, a nie opuści świętych swoich, na wieki w straży jego będą; ale nasienie niepobożnych będzie wykorzenione.

Wy, którzy miłujecie Pana, miejcie złe w nienawiści; on strzeże świętych swoich, a z ręki niepobożnych wyrywa ich.

Pan prostaczków strzeże; byłem uciśniony, a wspomógł mię.

Aby strzegli ścieżek sądu; on drogi świętych swoich strzeże.

I będzie Pan ucieczką ubogiemu, ucieczką czasu ucisku.

Wszyscy, którzy mię widzą, szydzą ze mnie; wykrzywiają gębę, chwieją głową, mówiąc:

Strzeż duszy mojej, a wyrwij mię, abym nie był pohaóbiony; bo w tobie nadzieję mam.

Albowiem Pan Bóg jest słoócem i tarczą: tuć łaski i chwały Pan udziela, i nie odmawia, co jest dobrego, tym, którzy chodzą w niewinności.

Pieśó stopni. Którzy ufają w Panu, są jako góra Syon, która się nie poruszy, ale na wieki zostaje.

Błogosławiony, którego Bóg Jakóbowy jest pomocnikiem, którego nadzieja jest w Panu, Bogu jego;

 którego zamysł jest budujący. Ty zachowasz go w pełnym komplecie, ponieważ Tobie ufa. 

 Zawsze ufajcie Panu! Z powodu JA; Pan jest skałą eonu. 

Błogosławiony mąż, który ufa w Panu, a Pan jest nadzieją jego.

Bo będzie jako drzewo wszczepione nad wodami, a nad strumieniem zapuszczające korzenie swoje, które nie czuje, gdy przychodzi gorącość, ale liść jego zostaje zielony, a roku suchego nie frasuje się, i nie przestaje przynosić owocu.

Owszem i sami w sobie mieliśmy wyrok śmierci, abyśmy nie ufali sami w sobie, ale w Bogu, który wzbudza umarłych;

Dla której też przyczyny te rzeczy cierpię; aleć się nie wstydzę, gdyż wiem, komum uwierzył i pewienem, iż on mocen jest tego, czego mi się powierzył, strzec aż do onego dnia.