Rozmnoży was Pan, was i synów waszych.

Błogosławieniście wy od Pana, który stworzył niebo i ziemię.

Jako strzały w ręku mocarza, tak są dziatki, które się darzą.

Błogosławiony mąż, który niemi napełnił sajdak swój; nie będą zawstydzani, gdy się w bramie rozpierać będą z nieprzyjaciołmi swymi.

Żona twoja będzie jako winna macica płodna po bokach domu twego; dziatki twoje jako latorośle oliwne około stołu twego.

Bo wyleję wody na pragnącego, a potoki na suchą ziemię; wyleję Ducha mego na nasienie twoje, i błogosławieóstwo moje na potomki twoje.

Ten rzecze: Jam jest Paóski, a ów się ozowie do imienia Jakóbowego, a inny się zapisze ręką swą Panu, i imieniem Izraelskim będzie się nazywał.

Szlachetni synowie Syoóscy, którzy byli przyrównani do złota szczerego, jakoż są poczytani za naczynie gliniane, za dzieło rąk garncarskich!

A nie znajdowały się niewiasty tak piękne, jako córki Ijobowe, we wszystkiej onej ziemi; i dał im ojciec ich dziedzictwo między braćmi ich.

Któż znajdzie niewiastę stateczną, gdyż nad perły daleko większa jest cena jej?

Dobrze mu czyni, a nie źle, po wszystkie dni żywota swego.

Podobna jest okrętom kupieckim; z daleka przywodzi żywność swoję.

Obmyśla rolę, i ujmuje ją; z zarobku rąk swoich szczepi winnice.

Doświadcza, że jest dobra skrzętność jej, a nie gaśnie w nocy pochodnia jej.

Rękę swą otwiera ubogiemu, a ręce swoje wyciąga ku nędznemu.

Kobierce sobie robi; płótno subtelne i szarłat jest odzieniem jej.

Płótno robi, i sprzedaje, także pasy sprzedaje kupcowi.

Mądrze otwiera usta swe, a nauka miłosierdzia jest na języku jej.

I rzekł Pan: Iż się wynoszą córki Syoóskie, a chodzą szyje wyciągnąwszy, i mrugając oczyma przechodzą się, a drobno postępując nogami swemi szelest czynią:

Dnia onego odejmie Pan ochędóstwo podwiązek, także czepce i zawieszenia,

Bieretki, i zapony, i bindy, i przedniczki, i nausznice;

Odmienne szaty, i płaszczyki, i podwiki, i wacki,

I będzie miasto wonnych rzeczy smród, a miasto pasa rozpasanie, a miasto utrefionych włosów łysina, a miasto szerokiej szaty opasanie worem, a miasto piękności ogorzelina.

Ich ozdobą niech będzie nie to, co zewnętrzne: uczesanie włosów i złote pierścienie ani strojenie się w suknie,

Tak samo bowiem i dawniej święte niewiasty, które miały nadzieję w Bogu, same siebie ozdabiały, a były poddane swoim mężom.