Boć on szuka krwi, i mają w pamięci, a nie zapomina wołania utrapionych.

Zmiłuj się nademną, Panie! obacz utrapienie moje od tych, którzy mię mają w nienawiści, ty, co mię wyrywasz z bram śmierci.

I wołałem do ciebie, Panie! a Panum się modlił, mówiąc:

Przywróć mi radość zbawienia twego, a duchem dobrowolnym podeprzyj mię.

Tedy będę nauczał przestępców dróg twoich, aby się grzesznicy do ciebie nawrócili.

Pokarałci mię Pan srodze; ale mię na śmierć nie podał.

Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości, a wszedłszy w nie będę wysławiał Pana.

Żywy, żywy, ten cię wysławiać będzie, jako ja dzisiaj, a ojciec synom oznajmi prawdę twoję.

Znam, Panie! iż są sprawiedliwe sądy twoje, a iżeś mię słusznie utrapił.

Na drodze sądów twoich, Panie! oczekujemy cię; żądność duszy naszej jest do imienia twego, i do wspominania na cię.

 Dusza moja nocą pragnie Ciebie, także duch we mnie pospiesznie cię szuka, ponieważ gdy ogłaszasz swoje sądy na ziemi, sprawiedliwości uczą się mieszkańcy świata.

A wiemy, iż tym, którzy miłują Boga, wszystkie rzeczy dopomagają ku dobremu, to jest tym, którzy według postanowienia Bożego powołani są.

Bo gdybyśmy się sami rozsądzali, nie bylibyśmy sądzeni.

Lecz gdy sądzeni bywamy, od Pana bywamy ćwiczeni, abyśmy z światem nie byli potępieni.

 Tym bardziej, że cierpienie nasze jest chwilowe i niewielkie, a przyczynia się do wzrostu i tak już ogromnej chwały eonowej.