Pyszni pokopali mi doły, co nie jest według zakonu twojego.

Siedzi, czyhając we wsiach, w skrytościach zabija niewinnego; oczy jego upatrują ubogiego.

Przypada, przytula się, i rzuca się mocą swoją na wiele ubogich.

Powstaóże, Panie Boże! podnieś rękę twoję; nie zapominajże ubogich.

Ale ty widzisz ucisk, i krzywdę upatrujesz, abyś im odpłacił ręką twą; na ciebieć się spuścił ubogi, tyś jest pomocnikiem sierocie.

Pan jest królem na wieki wieczne; ale narody zginą z ziemi jego.

Abyś sąd uczynił sierocie i chudzinie, aby go więcej nie trapił człowiek śmiertelny na ziemi.

Błogosławiony Pan, który nas nie podał na łup zębom ich.

Dusza nasza jako ptaszek uszła z sidła ptaszników; sidło się potargało, a myśmy uszli.

Zachowaj mię, Panie! od rąk bezbożnika; od męża okrutnego strzeż mię, którzy myślili podwrócić nogi moje.

Strzeż mię od sidła, które na mię zastawili, i od sideł czyniących nieprawość.

 Jeśli powiedzą: Chodź z nami, zabijemy potajemnie niewinnych bez powodu. 

 Pochłoniemy ich żywcem i w całości, jak szeol powalimy do grobu. 

Niech będzie słyszany krzyk z domów ich, gdy na nich nagle wojsko przywiedziesz; bo ukopali dół, aby mię ułapili a sidła ukryli na nogi moje.

Ze wszystkiego serca mego szukam cię; nie dopuszczajże mi błądzić od rozkazaó twoich.

Wytraciłeś pysznych; przeklęci są ci, którzy błądzą od rozkazaó twoich.

Pyszni bardzo się ze mnie naśmiewają; wszakże się od zakonu twego nie uchylam.

Bez mała mię już wniwecz nie obrócili na ziemi; a wszakżem ja nie opuścił przykazaó twoich.

Czekają na mię niezbożnicy, aby mię zatracili; ale ja świadectwa twoje uważam.

Skąd król Daryjusz podał na piśmie ten wyrok.

I starali się przedniejsi kapłani i nauczeni w Piśmie, jakoby naó ręce wrzucili onejże godziny, ale się ludu bali; albowiem poznali, iż przeciwko nim wyrzekł to podobieóstwo.

I pytali go, mówiąc: Nauczycielu! wiemy, że dobrze mówisz i uczysz, ani przyjmujesz osób; ale drogi Bożej w prawdzie uczysz.

Ale on obaczywszy chytrość ich, rzekł do nich: Czemuż mię kusicie?

Zatem on im rzekł: Oddawajcież tedy, co jest cesarskiego, cesarzowi, a co jest Bożego, Bogu.