Przed ojcami ich czynił cuda w ziemi Egipskiej, na polu Soan.

Prowadził ich w obłoku we dnie, a każdej nocy w jasnym ogniu.

Wywiódł strumienie ze skały, a uczynił, że wody ciekły jako rzeki.

I kusili Boga w sercu swem, żądając pokarmu według lubości swojej.

Oto uderzył w skałę, a wypłynęły wody, i rzeki wezbrały; izali też będzie mógł dać chleb? Izali nagotuje mięsa ludowi swemu?

Przeto, iż nie wierzyli Bogu, a nie mieli nadziei w zbawieniu jego.

I spuścił im jako deszcz mannę ku pokarmowi, a pszenicę niebieską dał im.

Obrócił wiatr ze wschodu na powietrzu, a przywiódł mocą swą wiatr z południa;

Spuścił je w pośród obozu ich, wszędy około namiotów ich.

A gdy jeszcze nie wypełnili żądości swej, gdy jeszcze pokarm był w ustach ich:

Ale w tem wszystkiem jeszcze grzeszyli, i nie wierzyli cudom jego;

Gdy ich tracił, jeźliże go szukali, i nawracali się, a szukali z rana Boga,

(Aczkolwiek pochlebiali mu usty swemi, i językiem swoim kłamali mu;

On jednak będąc miłosierny odpuszczał nieprawości ich, a nie zatracał ich, ale częstokroć odwracał gniew swój, a nie pobudzał wszystkiego gniewu swego;

Jako go często draźnili na puszczy, i do boleści przywodzili na pustyniach?

Nie pamiętali na rękę jego, i na on dzieó, w który ich wybawił z utrapienia;

Gdy obrócił w krew rzeki ich, i strumienie ich, tak, że z nich pić nie mogli.

I dał chrząszczom urodzaje ich, a prace ich szaraóczy.

I podał gradowi bydło ich, a majętność ich węglu ognistemu.

Wyprostował ścieżkę gniewowi swemu, nie zachował od śmierci duszy ich, i na bydło ich powietrze dopuścił;

Ale jako owce wyprowadził lud swój, a wodził ich jako stada po puszczy.

Aż ich przywiódł do świętej granicy swojej, na onę górę, której nabyła prawica jego.

A wszakże przecież kusili i draźnili Boga najwyższego, a świadectwa jego nie strzegli.

Bo go wzruszyli do gniewu wyżynami swemi, a rytemi bałwanami swemi pobudzili go do zapalczywości.

Tak, że opuściwszy przybytek w Sylo, namiot, który postawił między ludźmi,

Dał pod miecz lud swój, a na dziedzictwo swoje rozgniewał się.

Kapłani jego od miecza polegli, a wdowy jego nie płakały.

I zaraził nieprzyjaciół swoich na pośladkach, a na wieczną haóbę podał ich.

Wszakże obrał pokolenie Judowe, i górę Syon, którą umiłował.

I obrał Dawida sługę swego, wziąwszy go z obór owczych;

Który ich pasł w szczerości serca swego, a w roztropności rąk swoich prowadził ich.

Którzy im przedłożyli słowa znaków jego, i cuda w ziemi Chamowej.

Obrócił wody ich w krew, a pomorzył ryby w nich.

Rzekł, a przyszła rozmaita mucha, i mszyce we wszystkich granicach ich.

Także potłukł winnice ich, i figi ich, a pokruszył drzewa w granicach ich.

I pożarły wszelkie ziele w ziemi ich, a pojadły urodzaje ziemi ich.

Tedy ich wywiódł ze srebrem i ze złotem, a nie był nikt słaby między pokoleniem ich.

Rozpostarł obłok na okrycie ich, a ogieó na oświecanie nocy.

Otworzył skałę i wypłynęły wody, a płynęły po suchych miejscach jako rzeka.

Przetoż wywiódł lud swój z weselem, a z śpiewaniem wybranych swoich.

Aby zachowali ustawy jego, a prawa jego przestrzegali. Halleluja.

Pytaj się teraz na dni starodawne, które były przed tobą, ode dnia, którego stworzył Bóg człowieka na ziemi; a od jednego koóca nieba aż do drugiego koóca nieba stałali się kiedy rzecz podobna tej tak wielkiej? albo słuchanoli kiedy co takowego?

Albo kusiłli się który bóg przyjść a wziąć sobie naród z pośrodku innego narodu przez pokusy, przez znaki, i przez cuda, i przez wojny, i przez mocną rękę, i przez ramię wyciągnione, i w strachach wielkich, według wszystkiego, jako uczynił dla was Pan, Bóg wasz, w Egipcie przed oczyma twemi?

Dał ci z nieba słyszeć głos swój, aby cię wyćwiczył, a na ziemi ukazał ci ogieó swój wielki, a słowa jego słyszałeś z pośrodku ognia.

Aby wygnał narody wielkie i możniejsze nad cię przed twarzą twoją, i wprowadził cię, a dał ci ziemię ich w dziedzictwo, jako to dziś widzisz.

I stało się, gdy się ruszył lud z namiotów swych, aby się przeprawili przez Jordan, a kapłani, niosący skrzynię przymierza, szli przed ludem;

Tedy się zastanowiły wody płynące z gór, a stanęły w jednej kupie bardzo daleko od Adama, miasta, które jest ku stronie Sartan; a które płynęły na dół do morza pustego, morza słonego, zginęły i ustały; a tak lud przeprawiał się przeciwko Jerychu.

Tedy krzyczał lud, gdy zatrąbiono w trąby, albowiem gdy usłyszał lud głos trąb, krzyczał i lud wielkim głosem, i upadł mur na miejscu swem, i wszedł lud do miasta, każdy przeciw miejscu, gdzie stał, i wzięli miasto;

I zastanowiło się słoóce, a miesiąc stanął, aż się lud pomścił nad nieprzyjacioły swymi. Izali to nie jest napisano w księgach sprawiedliwego? Tedy stanęło słoóce w pośród nieba, a nie pospieszyło się zachodzić, jakoby przez cały dzieó.

I nie był takowy dzieó przedtem, ani potem, w któryby usłuchać miał Pan głosu człowieczego, bo Pan walczył za Izraelem.

Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

Boże! uszami naszemi słyszeliśmy; ojcowie nasi powiadali nam o sprawach, któreś czynił za dni ich, za dni starodawnych.

I wyrzucił przed twarzą ich narody, i sprawił, że im przyszły na sznur dziedzictwa ich, ażeby mieszkały w przybytkach ich pokolenia Izraelskie.

O Boże zastępów; przywróć nas, a rozjaśnij nad nami oblicze twoje, a będziemy zbawieni.

I podał im ziemię pogan, a posiedli prace narodów.