Otworzyły na mię gębę swą jako lew szarpający i ryczący.

Chociażem się ja w wór obłóczył, gdy oni chorowali; trapiłem postem duszę moję, i modliłem się często sam u siebie za nimi.

Jako do przyjaciela, jako do brata mego, ustawiczniem chadzał; poniżałem się jako ten, który się smuci, chodząc po matce w żałobie.

Przeto, że gorliwość domu twego zżarła mię, a urąganie urągających tobie przypadło na mię.

 A gdy skończył pościć czterdzieści dni i czterdzieści nocy, zgłodniał.

 W trudzie i utrapieniu, w bezsenności często, w głodzie i w pragnieniu, w postach wielokrotnie, w zimnie i w nagości. 

Przeto opuszczone ręce i zemdlone kolana wyprostujcie,

Gdym milczał, schnęły kości moje w narzekaniu mojem na każdy dzieó.

Ponieważ we dnie i w nocy ociężała nademną ręka twoja, obróciła się wilgotność moja w suszę letnią. Sela.

Bo nieprawości moje przycisnęły głowę moję; jako brzemię ciężkie obciążyły mię.

Skurczyłem się, i skrzywiłem się bardzo, na każdy dzieó w żałobie chodzę.

Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

Do skóry mojej, jako do ciała mego przyschła kość moja; skóra tylko została około zębów moich.