Boże mój! Boże mój! czemuś mię opuścił? oddaliłeś się od wybawienia mego, od słów ryku mego.

Wspominałem na Boga, a trwożyłem sobą; rozmyślałem, a utrapieniem ściśniony był duch mój. Sela.

Dusza moja oczekuje Pana, pilniej niż straż świtania, która strzeże aż do poranku.

Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:

A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.

Następnie wziął ze sobą Piotra, Jakowa oraz Jana i widać było po Nim, że jest smutny i zaniepokojony.

Odszedł nieco dalej, padł na ziemię i modlił się, żeby, jeśli to jest możliwe, ominęła go ta chwila.

Potem wrócił do uczniów i zastał ich śpiącymi. Wówczas powiedział do Piotra: Szymonie, śpisz? Nie miałeś siły, by przez jedną godzinę czuwać?

Serce moje skacze; opuściła mię siła moja, a jasności oczów moich nie masz przy mnie.

Który będąc opuszczony, cierpliwym jest w tem, co naó włożono;

Nadstawia bijącemu policzka, a nasycony bywa obelżeniem.