Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:

Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.

Noc mi się w dzieó obraca; a światłość skraca się dla ciemości.

Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

Albowiem w śmierci niemasz pamiątki o tobie, a w grobie któż cie wyznawać będzie?

Wspominałem na Boga, a trwożyłem sobą; rozmyślałem, a utrapieniem ściśniony był duch mój. Sela.

Dusza moja oczekuje Pana, pilniej niż straż świtania, która strzeże aż do poranku.

Jako cieó, który ustępuje, uchodzić muszę; zganiają mię jako szaraóczę.

O utrapiona, wichrem rozmiotana, z pociechy obrana! oto Ja położę na karbunkułach kamienie twoje, a na szafirach założę cię.