Jeźlim ja niezbożny, przeczże próżno pracuję?

Wszakże w dole zanurzysz mię, i brzydzić się mną będą szaty moje.

Albowiem piszesz przeciwko mnie gorzkości, a przywłaszczasz mi nieprawość młodości mojej;

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

Azaż złość twoja nie jest wielka, i niemasz koóca nieprawościom twoim?

Jeźlim zakrywał, jako ludzie zwykli, przestępstwa moje, i chowałem w skrytości mojej nieprawość moję;

Czystym ja bez przestępstwa; niewinnym ja, i nie masz we mnie nieprawości.

Który poglądając na ludzi, rzecze: Zgrzeszyłem był, i co było prawego, podwróciłem; ale mi to nie było pożyteczno.

O Boże! przywróć nas, a rozjaśnij nad nami oblicze twoje, a będziemy zbawieni.

Ty, Panie! sam, ty sam, tyś uczynił niebo, nieba niebios, i wszystko wojsko ich, ziemię, i wszystko co jest na niej, morza, i wszystko, co w nich jest, a ty ożywiasz to wszystko; a wojska niebieskie tobie się kłaniają.

Panie! miłosierdzie twoje niebios sięga, prawda twoja aż pod obłoki,

Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?

Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.

Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

Albowiem czyhali na twoje złe; zmyślali radę, której dowieść nie mogli.

Naciągnął łuk swój, a postawił mię jako cel strzałom swym.

Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.

Albowiem kiedy mam jeść, wzdychanie moje przychodzi, a rozchodzi się jako woda ryczenie moje;