Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.

Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.

Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.

Zmiłujcie się nademną, zmiłujcie się nademną, wy przyjaciele moi! bo ręka Boża dotknęła mię.

Wszelkiego czasu miłuje przyjaciel, a w ucisku stawia się jako brat.

 Radujcie się z radosnymi, a płaczcie z płaczącymi.

A przetoż jeźliże jeden członek cierpi, cierpią z nim wszystkie członki; a jeźli bywa uczczony jeden członek, radują się z nim wszystkie członki.

 Ktoś choruje i ja bywam słaby. Ktoś się gorszy i ja bywam wzburzony. 

 Jedni drugich ciężary noście, w taki sposób wypełnicie prawo Pomazańca.

Pamiętajcie na więźniów, jakobyście spółwięźniami byli; na utrapionych, jako ci, którzy też w ciele jesteście.

I odpowiedział Abraham: Myśliłem sobie: Podobno nie masz bojaźni Bożej na tem miejscu, i zabiją mię dla żony mojej.

(Przedniejszemu śpiewakowi pieśó Dawida, sługi Paóskiego.)

Bo sobie pobłaża w oczach swoich, aby wykonał nieprawość swoję aż do obmierzenia.

A odpowiadając drugi, gromił go mówiąc: I ty się Boga nie boisz, chociażeś jest w temże skazaniu?