A choć początek twój mały będzie, jednak ostatek twój bardzo się rozmnoży.

Który cię karmił manną na puszczy, której nie znali ojcowie twoi, aby cię trapił, i doświadczał cię, abyć na ostatek dobrze uczynił.

Błogosławieóstwo Paóskie ubogaca, a nie przynosi z sobą utrapienia.

Lepsze jest dokoóczenie rzeczy, niżeli początek jej; lepszy jest człowiek cierpliwego ducha, niż ducha wyniosłego.

 Osobom zamożnym nakazuj, by nie mieli o sobie wysokiego mniemania i by nie pokładali ufności w bogactwie, które może ich zawieść, ale by pokładali ufność w Bogu, który każdemu może obficie dostarczyć wszelkich dóbr. 

Oto za błogosławionych mamy tych, którzy cierpieli. O cierpliwości Ijobowej słyszeliście i koniec Paóski widzieliście, iż wielce miłosierny jest Pan i litościwy.

A miał dobytku siedm tysięcy owiec, i trzy tysiące wielbłądów, i pięć set jarzm wołów, i pięć set oślic, i czeladzi bardzo wiele, tak, iż on mąż był najmożniejszym nad wszystkich ludzi na wschód słoóca.

A Pan ubłogosławił pana mego bardzo, i stał się możnym; bo mu nadał owiec, i wołów, i srebra, i złota, i sług, i służebnic, i wielbłądów, i osłów.

Tedy siał Izaak w onej ziemi, i zebrał roku onego sto korcy, albowiem błogosławił mu Pan.

I miał stada owiec, i stada wołów, i czeladzi dosyć; przetoż mu zajrzeli Filistyóczycy.

Takci im on błogosławi, że się bardzo rozmnażają, a dobytku ich nie umniejsza.

Szpiżarnie nasze pełne niech wydawają wszelakie potrzeby; trzody nasze niech rodzą tysiące, niech rodzą dziesięć tysięcy w oborach naszych.

Błogosławiony lud, któremu się tak dzieje. Błogosławiony lud, którego Bogiem jest Pan.