Jeźliby się z nim chciał spierać, nie odpowie mu z tysiąca na jednę rzecz.

Przeczże się z nim spierasz, żeć wszystkich spraw swoich nie objawia?

Czemkolwiek kto jest, już tak nazwano imię jego; i wiadomo było, że człowiekiem być miał, i że się nie może sądzić z mocniejszym nad się.

Biada temu, który się spiera z stworzycielem swoim, będąc skorupą, jako inne skorupy gliniane. Izali glina rzecze garncarzowi swemu: Cóż czynisz? Robota twoja zaprawdę nikczemna jest.

Tak mówi Pan, Święty Izraelski, i Twórca jego: O przyszłe rzeczy pytajcie mię, a synów moich, i sprawę rąk moich poruczajcie mi.

Bliskoć jest ten, który mię usprawiedliwia. Któż się sprzeczać będzie ze mną? Staómy społem; kto ma prawo ze mną, niech przystąpi ku mnie.

I mamyż drażnić Pana? Izaliśmy mocniejsi niżeli on?

Z kim wszedł w radę, żeby mu rozumu przydał, a nauczył go ścieżek sądu? Kto go nauczył umiejętności, a drogę wszelakiej roztropności ukazał mu?

 Kto poznał myśli Pana? Kto go będzie pouczał? My posiadamy myśli Pomazańca. 

Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął?

Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?

Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?

Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?

Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?

Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?

Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.

Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny;

Nie dopuszcza mi odetchnąć, owszem mię nasyca gorzkościami.

Albowiem on nie jest człowiekiem jako ja, abym mu śmiał odpowiedzieć, albo żebym z nim miał iść w prawo.

Niech tylko zdejmie zemnie rózgę swoję, a strach jego niech mię nie straszy;

Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz?

Dni twoje, zaż są jako dni człowiecze? a lata twoje jako lata ludzkie?

Ty wiesz, żem niepobożnie nie poczynał; wszakże nie jest, ktoby mię miał wyrwać z rąk twoich.

Jeźli zgrzeszę, wnet tego postrzeżesz, a dla nieprawości mojej nie przepuścisz mi.

Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz.

Rękę twoję odemnie oddal, a strach twój niech mną nie trwoży.

Wieleż jest nieprawości i grzechów moich? przestępstwo moje, grzech mój pokaż mi.

Izali skruszysz liść chwiejący się? a źdźbło suche gonić będziesz?

I włożyłeś w pęta nogi moje, a podstrzegasz wszystkich ścieżek moich, i na ślad nóg moich następujesz.

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.

Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.

Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję.

Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak,)

Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.

Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

Wiedzcież, żeć mię Bóg odwrócił, i siecią swoją obtoczył mię.

Drogę moję zagrodził, żebym przejść nie mógł, a na ścieszce mojej ciemności położył.

Popsuł mię zewsząd, abym zaginął, a wyrwał jako drzewo nadzieję moję.

Jako żyje Bóg, który odrzucił sąd mój, a Wszechmocny, który gorzkości nabawił duszy mojej:

Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

Cóż wam po tem, iż używacie tej przypowieści o ziemi Izraelskiej mówiąc: Ojcowie jedli jagodę cierpką, a synów zęby drętwieją.

Gdy zabrali pieniądze, zaczęli szemrać przeciwko gospodarzowi,

Ale mi rzeczesz: Przeczże się jeszcze uskarża? bo któż się sprzeciwił woli jego?

Izali nie ma mocy garncarz nad gliną, żeby z tejże gliny uczynił jedno naczynie ku uczciwości, a drugie ku zelżywości?

A iżby znajome uczynił bogactwo chwały swojej nad naczyniem miłosierdzia, które zgotował ku chwale;

Bo któż poznał umysł Paóski? albo kto był rajcą jego?

Albowiem z niego i przez niego i w nim są wszystkie rzeczy; jemu niech będzie chwała na wieki. Amen.