Pomnij proszę, żeś mię jako glinę ulepił, a w proch mię zaś obrócisz.

Pamiątki wasze podobne są popiołowi, a wyniosłość wasza kupie błota.

Oto ja według słów twoich odpowiem ci za Boga, chociażem ja też z błota utworzony.

Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi, i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żywiącą.

W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleba, aż się nawrócisz do ziemi, gdyżeś z niej wzięty; boś proch, i w proch się obrócisz.

A odpowiadając Abraham rzekł: Otom teraz zaczął mówić do Pana mego, aczem ja proch i popiół.

I wróci się proch do ziemi, jako przedtem był, a duch wróci się do Boga, który go dał.

 Mamy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby nadmiar mocy był Boga, a nie z nas. 

 Wiemy bowiem, że jeśli nawet ziemska nasza kwatera, ten namiot, zburzona będzie, to i tak budowlę od Boga mamy. Dom nie rękoma wybudowany, ale eonowy w niebiosach. 

Choć jako spróchniałe drzewo niszczeję; a jako szata, którą mól psuje.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cieó, i nie ostoi się.

Odejmij odemnie karanie twoje; bom od smagania ręki twojej ustał.

Powodzią porywasz ich; są jako sen, i jako trawa, która z poranku rośnie.

Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoją jesteśmy przestraszeni.

Dni człowiecze są jako trawa, a jako kwiat polny, tak kwitnie.

Gdy naó wiatr powienie, aliści go niemasz, ani go więcej pozna miejsce jego.

Wynijdzie duch jego, i nawróci się do ziemi swojej; w onże dzieó zginą wszystkie myśli jego.

Ponieważ wszelkie ciało jest jak trawa, a wszelka chwała człowieka jest jak kwiat trawy, gdy zwiędnie trawa i kwiat jej obumrze,