Zawiązuje wody na obłokach swoich, a nie rwie się obłok pod nimi.

(Nadto, któż zrozumie rozciągnienie obłoków, i grzmot namiotu jego.

Przyodziałeś się światłością jako szatą; rozciągnąłeś niebiosa jako oponę.

Któryś zasklepił na wodach pałace swoje; który używasz obłoków miasto wozów; który chodzisz na skrzydłach wiatrowych;

Ten, który siedzi nad okręgiem ziemi, której obywatele są jako szaraócza; ten, który rozpostarł niebiosa jako cienkie płótno, a rozciągnął je, jako namiot ku mieszkaniu:

Gdy on wydaje głos, szum wód bywa na niebie, i to sposabia, aby występowały pary z krajów ziemi; błyskawice z deszczem przywodzi, a wywodzi wiatry z skarbów swoich.

Boć zaprawdę bez kłamstwa będą mowy moje, a mąż doskonały w umiejętności jest przed tobą.

O jakoż wielkie są sprawy twoje, Panie! te wszystkie mądrześ uczynił, a napełniona jest ziemia bogactwem twojem.

Wielki jest Pan nasz, i wielki w mocy; rozumienia jego niemasz liczby.

Pan mądrością ugruntował ziemię, a roztropnością umocnił niebiosa.

Umiejętnością jego rozstąpiły się przepaści, a obłoki rosą kropią.

Ale on uczynił ziemię mocą swą; on utwierdził okrąg świata mądrością swoją, i roztropnością swoją rozciągnął niebiosa.