(Nadto, któż zrozumie rozciągnienie obłoków, i grzmot namiotu jego.

Gdym położył obłok za szatę jego, a ciemność za pieluchy jego;

Któż obrachował niebiosa mądrością swoją? a co się leje z nieba, któż uspokoi?

Potem rzekł Bóg: Niech będzie rozpostarcie, w pośrodku wód, a niech dzieli wody od wód.

I uczynił Bóg rozpostarcie; uczynił też rozdział między wodami, które są pod rozpostarciem; i między wodami, które są nad rozpostarciem; i stało się tak.

Który czyni, że występują pary od koóczyn ziemi; błyskawice i dżdże przywodzi, wywodzi wiatr z skarbów swoich;

Któż wstąpił na niebo, i zasię zstąpił? któż zgromadził wiatr do garści swych? Któż zagarnął wody do szaty swej? któż utwierdził wszystkie koóczyny ziemi? Cóż za imię jego? i co za imię syna jego? Wieszże?

Gdy on wydaje głos, szum wód bywa na niebie, i to sposabia, aby występowały pary z krajów ziemi; błyskawice z deszczem przywodzi, a wywodzi wiatry z skarbów swoich.

Także dla pokropienia ziemi obciąża obłok, i rozpędza chmurę światłem swojem.

A czyni to Bóg, że się stawia bądź na skaranie, bądź dla pożytku ziemi swojej, bądź dla jakiej dobroczynności.

Izali wiesz, kiedy co Bóg stanowi o tych rzeczach? albo gdy ma rozjaśnić światło obłoku swego?

Nakłonił niebios, i zstąpił, a ciemność była pod nogami jego.

A wsiadłszy na Cheruba, latał; latał na skrzydłach wiatrowych.

I uczynię ją pustą; nie będzie obrzezywana, ani okopywana, ale porośnie ostem i cierniem; obłokom też przykażę, aby na nią więcej dżdżu nie spuszczały.