Światło się zaćmi w przybytku jego, i pochodnia jego nad nim zgaśnie.

Wypędzą go z światłości do ciemności, a z okręgu świata wyrzucą go.

Drogę moję zagrodził, żebym przejść nie mógł, a na ścieszce mojej ciemności położył.

Droga zaś niepobożnych jest jako ciemność; nie wiedzą, o co sií otrącić mogą.

A gdy na ziemię spojrzy, oto ucisk i ciemność, zaćmienie, bieda, i obaczy, że jest wrażony do ciemności.

Zaprowadził mię, i zawiódł do ciemności, a nie do światłości;

Dzieó ciemności i mroku, dzieó obłoku i chmury, jako ranna zorza rozciągniona po górach; lud wielki a mocny, któremu równego nie było od wieku, i nie będzie po nim nigdy aż do lat rodzaju i rodzaju.

Przed obliczem jako ogieó pożerający, a za nim płomieó pałający; ta ziemia jest przed nim jako ogród Eden, ale po nim będzie pustynią pustą i nie ujdzie nikt przed nim.

Synowie królestwa będą wyrzuceni w ciemność zewnętrzną, a tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

Boże mój! dusza moja tęskni sobie we mnie; przetoż na cię wspominam w ziemi Jordaóskiej i Hermoóskiej, na górze Mizar.

(Przedniejszemu śpiewakowi na Sosannim psalm Dawidowy.)

Wybaw mię, o Boże! boć przyszły wody aż do duszy mojej.

Tedyćby nas były wody zabrały a strumieó porwałby był duszę naszę;

Wezbrały wody nad głową moją, i rzekłem: Jużci po mnie!

Wstał tedy Jonasz, i poszedł do Niniwy według słowa Paóskiego. (A Niniwe było miasto bardzo wielkie na trzy dni drogi.)