A wszakże na wieki zginie jako gnój jego, a ci, którzy go widzieli, rzeką: Gdzież się podział?

Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.

Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.

Ale gdy go wytną z miejsca jego, tedy się go miejsce zaprze, mówiąc: Niewidziałem cię.

Że póki staje tchu we mnie, i ducha Bożego w nozdrzach moich,

Po małej chwili alić niemasz niezbożnika; spojrzyszli na miejsce jego, alić go już niemasz.

Ale przeminął, a oto go nie było; szukałem go, alem go znaleść nie mógł.

Dni człowiecze są jako trawa, a jako kwiat polny, tak kwitnie.

Gdy naó wiatr powienie, aliści go niemasz, ani go więcej pozna miejsce jego.