Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cieó śmierci.

Spracowałem się od wzdychania mego; opływa na każdą noc pościel moja, a łoże moje mokre jest od łez.

Aniś mię zawarł w ręce nieprzyjaciela; aleś postawił na przestrzeóstwie nogi moje.

Zmiłuj się nademną, Panie! bom jest uciśniony; wywiędła od żałości twarz moja; także i dusza moja i żywot mój.

Dlategoż mdłe jest serce nasze, dlatego zaćmione są oczy nasze;

Jako cieó, który ustępuje, uchodzić muszę; zganiają mię jako szaraóczę.

Albowiem któż wie, co jest dobrego człowiekowi w tym żywocie po wszystkie dni żywota marności jego, które jako cieó pomijają? Albo kto oznajmi człowiekowi, co po nim będzie pod słoócem?