A tak chwaliłem wesele, przeto, iż niemasz nic lepszego człowiekowi pod słoócem, jedno jeść, i pić, i weselić się, a iż mu jedno to zostaje z pracy jego po wszystkie dni żywota jego, które mu Bóg dał pod słoócem.

A oto radość i wesele wasze, zabijać woły, i bić owce, a jedząc mięso, i pijąc wino, mówić: Jedzmy, pijmy, bo jutro pomrzemy.

Jeźliżem się obyczajem ludzkim z bestyjami w Efezie potykał, cóż mam za pożytek, jeźli umarli nie bywają wzbudzeni? Jedzmy i pijmy; boć jutro pomrzemy.

Wzgardzili też ziemią pożądaną, nie wierząc słowu jego.

Zatem rzekł Pan do mnie: Porzuć je przed garncarza; zacnaż to zapłata, którąm jest od nich tak drogo oszacowany! Wziąłem tedy trzydzieści srebrników, a porzuciłem je w domu Paóskim przed garncarza.

Oni jednak zlekceważyli to i odeszli, jeden na swoje pole, inny do swojego handlu,

i spytał: Co mi dacie, jak wydam Go wam? Oni zaś zaoferowali mu trzydzieści srebrników.

  Wówczas wszyscy jak jeden zaczęli się wymawiać. Pierwszy powiedział: Kupiłem pole i mam potrzebę wyjść je zobaczyć; proszę cię, miej mnie za usprawiedliwionego.

 Inny powiedział: Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść.

Obaczcie wy wzgardziciele i dziwujcie się, a wniwecz się obróćcie; bo ja sprawuję sprawę za dni waszych, sprawę, której nie wierzycie, choćby wam kto o niej powiadał.

Albowiem wiele ich chodzi, o którychem wam często powiadał, a teraz i z płaczem mówię, iż są nieprzyjaciołmi krzyża Chrystusowego;

Których koniec jest zatracenie, których Bóg jest brzuch, a chwała w haóbie ich, którzy się o rzeczy ziemskie starają.

 Żeby ktoś nie okazał się rozpustnikiem albo nie doceniał tego, co święte jak Ezaw, który za jedn posiłek sprzedał swoje prawo pierworodnego.

 Zwróćcie uwagę, że później, gdy pragnął otrzymać błogosławieństwo, został odrzucony, ponieważ nie uległ skorygowaniu, chociaż ze łzami zabiegał o uznanie.