Wiedzcież, żeć Pan jest Bogiem; on uczynił nas, a nie my samych siebie, abyśmy byli ludem jego, i owcami pastwiska jego.

 Będę Cię wysławiał, ponieważ zdumiewająco mnie uczyniłeś i niedościgłe są Twoje dzieła. Znam je bardzo dobrze. 

 Nie ukrył się szkielet mój przed Tobą, kiedy powstawałem w ukryciu, kiedy byłem misternie tkany w niższych regionach.

Nie gniewaj się, Panie! tak bardzo, a nie na wieki pomnij nieprawości naszej: oto wejrzyj proszę, myśmy wszyscy ludem twoim.

W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleba, aż się nawrócisz do ziemi, gdyżeś z niej wzięty; boś proch, i w proch się obrócisz.

I wypuścił go Pan Bóg z sadu Eden, ku sprawowaniu ziemi, z której był wzięty.

Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.

Oto ja według słów twoich odpowiem ci za Boga, chociażem ja też z błota utworzony.

Onci zaiste zna, cośmy za ulepienie, pamięta, żeśmy prochem.

Czas rozdzierania, i czas zszywania; czas milczenia, i czas mówienia;

Wszystko to idzie na jedno miejsce; a wszystko jest z prochu, i wszystko się zaś w proch obraca.

I wróci się proch do ziemi, jako przedtem był, a duch wróci się do Boga, który go dał.

Nie gniewaj się, Panie! tak bardzo, a nie na wieki pomnij nieprawości naszej: oto wejrzyj proszę, myśmy wszyscy ludem twoim.

I owszem, o człowiecze! któżeś ty jest, który spór wiedziesz z Bogiem? Izali lepianka rzecze lepiarzowi: Przeczżeś mię tak uczynił?

Pierwszy człowiek z ziemi ziemski; wtóry człowiek sam Pan z nieba.

 Mamy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby nadmiar mocy był Boga, a nie z nas. 

 Wiemy bowiem, że jeśli nawet ziemska nasza kwatera, ten namiot, zburzona będzie, to i tak budowlę od Boga mamy. Dom nie rękoma wybudowany, ale eonowy w niebiosach. 

Że póki staje tchu we mnie, i ducha Bożego w nozdrzach moich,

Duch Boży uczynił mię, a tchnienie Wszechmocnego ożywiło mię.

A to rzekłszy tchnął na nie i rzekł im: Weźmijcie Ducha Świętego.

Ani rękoma ludzkiemi chwalony bywa, jakoby czego potrzebował, ponieważ on daje wszystkim żywot i oddech, i wszystko.

Wszystko, którego tchnący duch żywota był w nozdrzach jego, ze wszystkiego, co na suszy było, pomarło.

A któż wie, że duch synów ludzkich wstępuje w górę? a duch bydlęcy, że zstępuje pod ziemię?

Przestaócież ufać w człowieku, którego dech jest w nozdrzach jego; bo za cóż on ma być poczytany?

Wtedy oni padli na twarz i błagali: "O Boże, Boże, od którego zależy życie wszystkich istot: czy chcesz gniewem swym ogarnąć całą społeczność, gdy tylko jeden zgrzeszył?

Niech opatrzy Pan, Bóg duchów wszelkiego ciała, mężem godnym to zgromadzenie;

Dusza ludzka jest pochodnią Paóską, która doświadcza wszystkich skrytości wnętrznych.

Brzemię słowa Paóskiego nad Izraelem. Tak mówi Pan, który rozpostarł niebiosa, a ugruntował ziemię, który tworzy ducha człowieczego we wnętrznościach jego:

Takci też napisane: Stał się pierwszy człowiek Adam w duszę żywą, ale pośledni Adam w ducha ożywiającego.

A nadto cielesnych ojców naszych mieliśmy, którzy nas karali, a baliśmy się ich; zaż daleko więcej nie mamy być poddani Ojcu duchów, abyśmy żyli?