I położył się Saul obozem na pagórku Hachila, które jest przeciw Jesymon podle drogi; a Dawid mieszkał na puszczy, i dowiedział się, że przyciągnął Saul za nim na puszczą,

Tedy rzekł Dawid mężom swym: Przypaszcie każdy miecz swój; przypasał też i Dawid miecz swój, i szło za Dawidem około czterech set mężów, a dwieście zostało przy rzeczach.

Ani mów w sercu swem: Moc moja, i siła ręki mojej nabawiła mię tych dóbr;

Ale mu rzekli przedniejsi z Sokot: Izali już moc Zeby i Salmana jest w rękach twoich, żebyśmy dać mieli wojsku twemu chleba?

Jeźliżem jadł sztuczkę swoję sam, a nie jadała i sierota z niej;

Wystąpiły od tłustości oczy ich, a więcej mają nad pomyślenie serca.

Rozpuścili się, i mówią złośliwie, o uciśnieniu bardzo hardzie mówią.

 Okazujcie jedni drugim gościnność bez narzekania. 

Puszczaj chleb twój po wodzie; bo po wielu dniach znajdziesz go.

Daj cząstkę siedmiom albo ośmiom; bo nie wiesz, co złego będzie na ziemi.

 Zatem więc, póki czas mamy, czyńmy dobro względem wszystkich, najbardziej zaś względem domowników wiary.

I zawołał Dawid na lud, i na Abnera, syna Nerowego, mówiąc: Nie ozwieszże się Abnerze? I odpowiadając Abner, rzekł: Któżeś ty, co wołasz na króla?

I rzekł Dawid do Abnera: Azaż ty nie mąż? A któż jakoś ty w Izraelu? przeczżeś tedy nie strzegł króla, pana twego? bo przyszedł jeden z ludu, chcąc zabić króla, pana twego.

 My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś nie wiemy, skąd pochodzi».

 Na to odpowiedział im ów człowiek: «W tym wszystkim to jest dziwne, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył.

 Jak nieznani i znani, jak umierający a jednak żyjący, jak karani, ale nie zabici,