Przetoż, gdyć da odpocznienie Pan, Bóg twój, od wszystkich nieprzyjaciół twoich w około, w ziemi, którą Pan, Bóg twój dawa tobie w dziedzictwo, abyś ją posiadł, wygładzisz pamiątkę Amalekowę pod niebem. Nie zapominajże tego.

Rozprasza, i daje ubogim; sprawiedliwość jego trwa na wieki; róg jego wywyższy się w sławie.

Panu pożycza, kto ma litość nad ubogim, a on mu za dobrodziejstwo jego odda.

 A [i] odpowiadając, władca powie im: "Amen, powiadam wam: Jak bardzo [ile] uczyniliście jednemu (z) tych braci moich najmniejszych, Mnie uczyniliście".

Zaradzajcie potrzebom świętych! Przestrzegajcie gościnności! 

 i nie tak, jak się spodziewaliśmy, najpierw siebie oddali Panu i nam, za wolą Bożą,

 Ale jak we wszystkim obfitujecie — w wierze i Słowie, i poznaniu, i we wszelkim zapale oraz w miłości, która się w was z naszej wzięła — (zadbajcie), abyście i w tym dziele łaski obfitowali.

 Znacie bowiem łaskę naszego Pana Jeszu Pomazańca, że będąc bogaty ze względu na was stał się ubogi, abyście dzięki Jego ubóstwu stali się bogaci.

 Teraz zaś i działaniem zakończcie, żeby tak jak gotowość planowała [pragnęła] tak też (by) miała wypełnienie.   

 Radości bowiem dużo mam i zachętę powodowaną miłością twoją, ponieważ wnętrzności świętych (zostały) orzeźwione przez ciebie bracie.

 Albowiem nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomnieć (o) pracy waszej, o trudzie miłości, którą okazujecie w imieniu Jego, (gdy) usługiwaliście świętym i (nada) usługujecie. 

 Jeśli ktoś posiada dobra tego świata, a widzi swojego brata w potrzebie i zamyka przed nim swoje wnętrzności, jak może w nim mieszkać miłość Boga?

Dzieci, nie miłujmy słowem ani językiem, ale w czynie i prawdzie.