Większej nad tę radości nie mam, jako gdy słyszę, iż dziatki moje chodzą w szczerości.

Uradowałem się bardzo, żem znalazł niektóre z dziatek twoich chodzące w prawdzie, jakośmy przykazanie wzięli od Ojca.

(Zawsze w każdej modlitwie mojej za wszystkich was z radością prośbę czyniąc).

Albowiem któraż jest nadzieja nasza, albo radość, albo korona chluby? Izali nie wy przed obliczem Pana naszego, Jeszu Chrystusa w przyjście jego?

Wy zaiste jesteście chwałą naszą i radością.

Najpierw więc dziękuję Bogu mojemu przez Jeszu Pomazańca za was wszystkich, iż wiara wasza słynie po całym świecie.

Świadkiem mi bowiem jest Bóg, któremu służę w tchnieniu moim przez dobrą nowinę Syna Jego, jak nieustannie wspominam was,

 Ale pocieszający pokornych, pocieszył nas Bóg, przez przyjście Tytusa. 

 Nie tylko przez samo przyjście jego, ale też przez pociechę, której doznał przebywając u was, a którą przekazał nam; waszą tęsknotę, wasz lament, waszą gorliwość o mnie tak, że się ucieszyłem. 

 Dlatego i ja, odkąd usłyszałem o waszej wierze w Pana Jeszu i o miłości do wszystkich świętych,

 Nie przestaję dziękować za was, wzmiankę czyniąc o was w modlitwach moich,

Jakoście się też nauczyli od Epafry, miłego spółsługi naszego, który jest wiernym sługą Chrystusowym dla was;

Który też oznajmił nam miłość waszę w duchu.

Lecz teraz Tymoteusz od was do nas przyszedł i zwiastował nam wesołą nowinę o wierze i miłości waszej, a iż nas zawsze dobrze wspominacie, żądając nas widzieć, tak jako i my was.

Bo teraz my żyjemy, jeźli wy stoicie w Panu.

Dla prawdy, która zostaje w nas i z nami będzie na wieki.

Uradowałem się bardzo, żem znalazł niektóre z dziatek twoich chodzące w prawdzie, jakośmy przykazanie wzięli od Ojca.

W sercu mojem składam wyroki twoje, abym nie zgrzeszył przeciwko tobie.