I żył Adam sto i trzydzieści lat, i spłodził syna na podobieóstwo swoje, i na wyobrażenie swoje, i nazwał imię jego Set.

Wówczas sprawiedliwi zajaśnieją jak słońce w królestwie Ojca swojego. Kto ma uszy, niechaj słucha! 

 Albowiem, których on poznał, tych też przeznaczył, aby byli ukształtowani (na) obraz Syna Jego, (żeby) on był pierworodnym między wieloma braćmi,

 My zaś wszyscy, odsłoniętą twarzą, chwałę Pana odbijamy, (na ten) sam obraz (jesteśmy) przeobrażani od chwały do chwały, tak samo od Pana, Tchnienia [Ducha].

 Zawsze śmierć Pana Jeszu w ciele nosimy, aby i życie Jeszu w ciele naszym było uwidocznione. 

 Stale bowiem my, żyjący, na śmierć (jesteśmy) wydawani z powodu Jeszu, aby też życie Jeszu (było) ujawnione w śmiertelnym ciele naszym. 

 Ukochani, teraz jesteśmy dziećmi Boga, a jeszcze się nie okazało, czym będziemy. Wiemy, że gdy się okaże, będziemy podobni do Niego, gdyż zobaczymy Go takim, jaki jest.