Ale kto prorokuje, mówi ludziom zbudowanie i napominanie, i pociechę.

 ale w zgromadzeniu wolę powiedzieć pięć słów zrozumiale, aby i innych pouczyć, niż dziesięć tysięcy słów w (obcym) języku.

 Jeśli natomiast chcą się czegoś nauczyć, niech pytają w domu swoich własnych mężów; gdyż w zgromadzeniach nie przystoi kobiecie [żonie] mówić. 

Tych gdy mądry słuchać będzie, przybędzie mu nauki, a roztropny w radach opatrzniejszy będzie,

Uczyó to mądremu, a mędrszym będzie; naucz sprawiedliwego, a będzie umiejętniejszym.

On sam też ustanowił jednych wysłannikami [apostołami], drugich prorokami, innych głosicielami dobrej nowiny, a innych pasterzami i nauczycielami,

 aby wyposażyć czystych [świętych] do dzieła posługi, do budowania ciała pomazańcowego,

to jest, abyśmy się u was wspólnie pobudzili przez wzajemną wiarę waszą i moją.

Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga.

 Ale pocieszający pokornych, pocieszył nas Bóg, przez przyjście Tytusa. 

 Nie tylko przez samo przyjście jego, ale też przez pociechę, której doznał przebywając u was, a którą przekazał nam; waszą tęsknotę, wasz lament, waszą gorliwość o mnie tak, że się ucieszyłem. 

Któregom posłał do was dla tego samego, abyście wiedzieli, co się z nami dzieje i aby pocieszył serca wasze.

 Dlatego zachęcajcie jedni drugich tymi słowami [tą nauką].

 Dlatego wspierajcie się wzajemnie i budujcie jeden drugiego [jednego], co zresztą robicie.

 Zachęcamy [prosimy] was, bracia! napominajcie, wychylających (się), pocieszajcie lękliwych, podtrzymujcie słabych, (bądźcie) cierpliwi wobec wszystkich;