A nie tylko to stworzenie, ale i my, którzy mamy pierwiastki Tchnienia, i my sami w sobie wzdychamy, oczekując przysposobienia synowskiego, odkupienia ciała naszego.

 Tak też i Tchnienie wspiera bezsilność naszą; bo tego, o co powinniśmy się modlić, jak (to czynić) poprawnie, nie rozeznajemy, ale samo Tchnienie wstawia się westchnieniami niewysłowionymi.  

 On też opieczętował nas i dał zadatek Tchnienia w sercach naszych. 

 Tym zaś, który nas przygotował do tego, (jest) Bóg, który dał nam zadatek tchnienia. 

 W którym i wy usłyszawszy Słowo prawdy, dobrą nowinę zbawienia waszego; w którym (gdy) uwierzyliście zostaliście opieczętowani Świętym Tchnieniem obietnicy,

 A nie zasmucajcie Tchnienia Świętego Boga, którym opieczętowani jesteście na dzień odkupienia.

 Przez to poznajemy, że w nim mieszkamy, a on w nas, że z tchnienie swoje nam dał.

Albowiem toć jest chluba nasza, świadectwo sumienia naszego, żeśmy w prostocie i w szczerości Bożej, nie w cielesnej mądrości, ale w łasce Bożej na świecie obcowali, a najwięcej między wami.

 A po tym poznamy, że z prawdy jesteśmy i przed nim uwiarygodnimy wnętrze [serce] nasze,

 Umiłowani, jeśli serce nasze nie oskarża {nas}, śmiałość mamy przy Bogu, 

Kto wierzy w Syna Bożego, ma świadectwo sam w sobie. Kto nie wierzy Bogu, kłamcą go uczynił, iż nie uwierzył temu świadectwu, które Bóg świadczył o Synu swoim.