Przez uczynki prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało przed Nim, gdyż przez prawo jest poznanie grzechu.

Sprawiedliwość, mówię, Boża przez wiarę Jeszu Pomazańca dla wszystkich wierzących; bo nie ma różnicy.

 Usprawiedliwieni bezpłatnie [darmo, w prezencie] Jego łaską przez odkupienie w Pomazańcu Jeszu.

Dla okazania sprawiedliwości swojej w teraźniejszym czasie, na to, aby on był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który jest z wiary (w) Jeszu.

Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie przez wiarę, niezależnie od pełnienia nakazów Prawa.

 i (był) znaleziony w nim; nie mając usprawiedliwienia mojego, (opartego) w prawie, ale (to, które jest) przez wiarę Pomazańca z Boga, usprawiedliwienie na wierze. 

 Gdzie więc ta duma? Odrzucona jest. Przez które prawo? Uczynków? Nie, ale przez prawo wiary.

Mam się więc czym chlubić w Pomazańcu Jeszu, w rzeczach Bożych.

I rzekł do mnie: Wnijdź, a obacz te złe obrzydliwości, które tu oni czynią.

Ale w tem niechaj się chlubi, kto się chlubi, że rozumie a zna mię, żem Ja jest Pan, który czynię miłosierdzie, sąd i sprawiedliwość na ziemi; bo mi się to podoba, mówi Pan.

Oto dni idą, mówi Pan, w których nawiedzę każdego obrzezaóca i nieobrzezaóca:

Jeśli bowiem głoszę dobrą nowinę, nie jest to moją chlubą, bo spoczywa na mnie ten obowiązek. Biada mi zaś, jeślibym dobrą nowinę nie głosił.

 Ponownie nie polecamy samych siebie wam, lecz dajemy wam okazję (do) chluby za nas, abyście mieli (co) przeciwstawić tym, na twarzy chlubiącym się, a nie w sercu.

 Co czynię, czynić jeszcze (będę), aby odciąć przyczynę, szukającym okazji, aby się chlubić, by byli tacy, jak i my.

 Jeśli chlubić się trzeba, to słabością moją (będę się) chlubił. 

 Chełpić się muszę, nie mając co prawda (z tego) pożytku. Przejdę jednak do widzeń i objawień Pana. 

 A widziałem takiego człowieka. Czy to w ciele, czy bez {poza} ciała (było) nie wiem, Bóg wie,  

 Z tego będę się chlubił, zaś z samego siebie nie będę się chlubił, chyba że ze słabości. 

 A temu nadmiarowi objawień [zrozumień], żebym (się) nie wynosił, przydzielony mi (został) kolec (w) ciało, poseł [anioł] szatana, aby mnie bić, żebym (się) nie wynosił. 

 A powiedział mi: Wystarczy ci łaski mojej, albowiem moc {moja} w słabości (się) dokonuje. Z największą chęcią więc raczej chlubić (się będę) w słabościach [chorobach] moich, aby zamieszkała we mnie moc Pomazańca. 

Albowiem i ci, którzy się obrzezują, nie zachowywują zakonu sami, ale chcą, abyście się wy obrzezali, żeby się z ciała waszego chlubili.

Ale ja, nie daj Boże, abym się miał chlubić, tylko w krzyżu Pana naszego Jeszu Chrystusa, przez którego mi jest świat ukrzyżowany, a ja światu.

Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.

I stanie się, że gdy cię obaczą Egipczanie, rzeką: Żona to jego; i zabiją mię, a ciebie żywo zostawią.

Mów, proszę, żeś jest siostrą moją, aby mi dobrze było dla ciebie, i żywa została dla ciebie dusza moja.

Przetoż wezwał Farao Abrama, i rzekł: Cóżeś mi to uczynił? czemuś mi nie oznajmił, że to żona twoja?

I przykazał o nim Farao mężom, i puścili go wolno i żonę jego, i wszystko, co było jego.

Potem wezwał Abimelech Abrahama, i rzekł mu: Coś nam uczynił? a com zgrzeszył przeciwko tobie? iżeś przywiódł na mię i na królestwo moje grzech wielki? uczyniłeś mi, czegoś czynić nie miał.

I odpowiedział Abraham: Myśliłem sobie: Podobno nie masz bojaźni Bożej na tem miejscu, i zabiją mię dla żony mojej.

I stało się, gdy mię wyprawił Bóg na pielgrzymowanie z domu ojca mego, żem rzekł do niej: To miłosierdzie twoje będzie, które uczynisz ze mną: Na każdem miejscu, do którego przyjdziemy, powiesz o mnie: Brat to mój jest.

I rzekł Jozue do wszystkiego ludu: Tak mówi Pan, Bóg Izraelski: Za rzeką mieszkali ojcowie wasi od dawnych czasów, Tare, ojciec Abrahamów, i ojciec Nachorów, i służyli bogom obcym.

Aby się nie chlubiło żadne ciało przed Bogiem.

 Kto bowiem cię wyróżnia [rozsądza]? Co zaś masz, co nie wziąłeś [otrzymałeś]? Jeśli zaś i otrzymałeś [wziąłeś], to czemu (się) chełpisz [chlubisz], jakbyś nie dostał?

 Ale razem zamknęło Pismo wszystkich pod grzech, aby obietnica z wiary (w) Jeszu Pomazańca była dana wierzącym.