Jeśli nas [my] dzisiaj sądzeni za [z powodu] dobrodziejstwo [uczynienie dobra] człowiekowi słabemu [niedomagającemu, choremu], w czym [przez co]  on zbawiony [uratowany, uzdrowiony],

 Wśród nich leżało mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych, którzy czekali na poruszenie się wody.

Odpowiedział Mu chory: «Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. Gdy ja sam już dochodzę, inny wchodzi przede mną». 

I pewien mężczyzna [człowiek] kaleka [niezdolny do chodzenia] od łona [wnętrza] matki swojej był [istniał], noszony [przenoszony], którego umieszczali [stawiali] codziennie przy bramie [drzwiach, wejściu] świątyni, nazywanej [zwanej] Piękną [Ładną], by prosić [żebrać] o jałmużnę [miłosierdzie, pomoc] od tych, którzy wchodzili [przechodzili] do świątyni.

Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę.

Przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. 

Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: «Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym - on czy jego rodzice?»