Jeszu rzekł do niej: «Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?» Usunięto więc kamień. 

Tedy rzekł do niej Elijasz: Nie bój się. Idź, uczyó jakoś rzekła: wszakże uczyó mi z tego pierwej podpłomyk mały, i przynieś mi; potem też sobie i synowi swemu uczynisz.

I poszła, a uczyniła podług słowa Elijaszowego, i jadła ona i on, i wszystka czeladź jej, aż się wypełniły te dni.

 I powiedział Jeszu Setnikowi: "Idź i jak wierzyłeś, staje (się) tobie" A uzdrowiony chłopiec jego w godzinie tej.

On jej rzekł: «Przez wzgląd na te słowa idź, złe tchnienie opuściło twoją córkę».

Gdy wróciła do domu, zastała dziecko leżące na łóżku, a złe tchnienie wyszło.

Jeszu mu odrzekł: «Jeśli możesz? Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy».

Natychmiast ojciec chłopca zawołał: «Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu!»

 Na ich widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni. 

 Ten słuchał Pawła przemawiającego, który spojrzawszy wprost (na) niego i widząc, że ma wiarę zbawienia [uwolnienia, uzdrowienia].

 Powiedział wielkim głosem: "Powstań na stopy twoje wyprostowane" i skoczył i chodził.

W obietnicę Bożą nie wątpił z niedowiarstwa; ale się umocnił wiarą i dał chwałę Bogu,

Będąc też tego pewien, że cokolwiek on obiecał, mocen jest i uczynić.

Uważając to, iż Bóg może i od umarłych wzbudzić; skąd go też w podobieóstwie zmartwychwstania przyjął.